ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

 Πάντα πίστευα ότι ένα θέμα το οποίο δεν μπορείς να αποφύγεις να συζητήσεις όσο και αν προσπαθήσεις αυτό είναι το θέμα της σχέσης της αριστερά με την βία. Μάλιστα όσο περισσότερο καθυστερείς να ανοίξεις μόνος σου την συζήτηση τόσο αυτή θα έρχεται όλο και πιο επιβλητικά στο προσκήνιο. Όσο και αν προσπαθείς να κρυφτείς πίσω από πασιφιστικές θεωρίες , λεγκαλισμούς και διάφορες άλλες θεωρήσεις. Μάλιστα όσο περισσότερο καθυστερείς να ανοίξεις την συζήτηση τόσο σε δυσμενέστερη θέση θα βρεθείς όταν χρειαστεί να πάρεις αποφάσεις. Γιατί χωρίς θεωρητική και πολιτική επεξεργασία είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα οδηγηθείς σε λάθη και ανεπάρκειες Σε μια τέτοια κατάσταση βρισκόμαστε τώρα. Η  συστηματική άρνηση από τις οργανωμένες δυνάμεις τις αριστεράς να θέσουν την βία σε κρητική και ανάλυση μας φέρνουν στην δύσκολή θέση να πρέπει να τοποθετηθεί ο καθένας μας αυτή την εποχή στο θέμα με βάση κυρίως τις προσωπικές του απόψεις και όχι υπό το πρίσμα μια συλλογικής χρόνιας διαδικασίας.

 Αλλά ακόμα και σήμερα που το ζήτημα μπαίνει με τον πιο επιτακτικό τρόπο, όχι ως επιλογή της αριστεράς άλλα ως επιλογής του αντιπάλου, ακόμα και σήμερα ελάχιστες πολιτικές δυνάμεις φαίνονται διατεθειμένες να το περιλάβουν στις αναλύσεις τους και τις συλλογικές διαδικασίες. Όσο και αν κάποιοι αρνούνται να το συζητήσουν είτε λάθος εκτίμησης της πραγματικότητας, είτε για λόγους που αγγίζουν τους όρους της συλλογικής ψυχοπαθολογίας το θέμα της βίας έχει ανοίξει στην πράξη. Έχει ανοίξει από την στιγμή που γίνετε απόπειρα για την ανάπτυξη ενός φασιστικού κινήματος από την πλευρά της Χρυσής αυγής υπό την ανοχή και συνεργασία ,τουλάχιστον μέρους του κρατικού μηχανισμού.

 Από την στιγμή λοιπόν που υπάρχει τουλάχιστον μία οργανωμένη πολιτική δύναμη διατεθειμένη να εξασκήσει παρακρατική και ημικρατική βία , για τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις μπαίνει το ερώτημα πια θέση παίρνουν απέναντι στην φασιστική βία. Από την πλευρά των αστικών δυνάμεων (ΔΗΜΑΡ-ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) η απάντηση έως τώρα είναι η χλιαρή καταδίκη. Το ερώτημα λοιπόν μπαίνει για τις πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς. Το ΚΚΕ επέλεξε την φραστική καταδίκη και από εκεί και πέρα σχεδόν τίποτα. Ο χώρος της ριζοσπαστικής αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εξωκοινοβουλευτική αριστερά, αναρχικός χώρος) από την άλλη φαίνεται να επιλέγει έναν πιο κινηματικό τρόπο δράσης. Η κινηματική δράση όμως φέρνει τις πολιτικές δυνάμεις αντιμέτωπες και  στον χώρο της υλικής αντιπαράθεσης . Έτσι μπαίνει λοιπόν στην πράξη το ζήτημα της βίας και της αντιμετώπισης της στο επίπεδο της αυτοάμυνα για την ριζοσπαστική αριστερά.

 Αν λοιπόν στοχεύουμε πραγματικά σε ένα αποτελεσματικό αντιφασιστικό κίνημα που θα περιορίσει πραγματικά το πεδίο δράσης των αντιπάλων θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιπαρατεθούμε και μαζί τους. Μπορεί η βία να μην αποτέλεσε ποτέ τον τρόπο που έκανε πολιτική η αριστερά , η ανάγκη χρήσης της όμως παρουσιάστηκέ και πάλι στο παρελθόν έτσι σχεδόν σίγουρα θα παρουσιαστεί και σήμερα. Η βεβαιότητα δεν πηγάζει από κάποιον φετιχισμό αλλά από τον ίδιο τον χαρακτήρα του φασισμού που αργά ή γρήγορα θα κατηγορήσει ως αντεθνική όχι μόνο την παρουσία των μεταναστών αλλά και την παρουσία της αριστεράς, του συνδικαλισμού και γενικά ότι δεν χωράει στην δικιά τους αντίληψη. Τα πρώτα δείγματα τα έχουμε ήδη όσο όμως η βία τους μένει αναπάντητη τόσο οι επιθέσεις θα επεκτείνονται.

 Είναι μία συζήτηση που όσο δύσκολη και επικίνδυνη αν φαντάζει σε κάποιους  πρέπει να γίνει και να γίνει άμεσα γιατί αλλιώς το όποιο αντιφασιστικό κίνημα είτε θα καταστεί αναποτελεσματικό είτε θα καταρρεύσει από τις αντιφατικές αντιδράσεις στις προκλήσεις και επιθέσεις που θα δεχτεί. Σε τελική ανάλυση μια τέτοια συζήτηση μόνο χρήσιμη μπορεί να είναι αφού και το ίδιο το κράτος θα οδηγήσει από μόνο του την πολιτική αντιπαράθεση στην βία αν συνεχίσει να νιώθει ότι ηττάται στην πολιτική. Μια ματιά στα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων στην Ισπανία και της αντίδρασης της Ισπανικής κυβέρνηση νομίζω ότι μπορεί να πείσει τον καθένα μας για την καταστολή και το επίπεδο της βίας που θα ξανά αντιμετωπίσομε και στην Ελλάδα.  

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ

 Ακούω καθημερινά ανθρώπου να μιλάνε για την Χρυσή Αυγή λες και είναι καμιά ρετρό ξεπερασμένη κατάσταση και αναρωτιέμαι αν οι άνθρώποι καταλαβαίνουν γιατί πράγμα μιλάνε; Άγνοια , ανοησία , φόβος, ίσως , ίσως και όλα αυτά μαζί. Αυτή τη στιγμή δεν θέλω να αναφερθώ ούτε στους φοβισμένους μικροαστούς , ούτε  στους μπερδεμένους  εργαζόμενους. Ο εύκολος στόχος των μεταναστών , η στρατιωτική πειθαρχία και η ψευτομαγκιά  ίσως να ενθουσιάζει κάποιους. Δεν με νοιάζει αυτή την στιγμή. Αυτό που με ενοχλεί πραγματικά είναι ο ηθικοπλαστικός λόγος της αριστεράς και  η αδυναμία της να συζήτησει με πραγματικά υλικούς όρους.

 Η ξενοφοβία , ο φασισμός και ο εθνικισμός δεν είναι θεωρίες και πρακτικές που συγκρούονται με τα ανθρωπιστικά μας συναισθήματα απλός Οι μετανάστες δεν βρέθηκαν τυχαία εδώ, βρέθηκαν εξαιτίας των απαράδεκτων πολιτικών των ΗΠΑ και της Ευρώπης . Είναι τα διαφορετικά αποτελέσματα διαφορετικών μορφών της ίδιας ταξικής καταπίεσης. Οι Ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι , η φτώχια είναι η ίδια όψη του ίδιου νομίσματος. Η όψη που βιώνουν οι εργαζόμενοι των αναπτυσσόμενων χωρών, Πόλεμος ,Εκμετάλλευση, κοινωνική Βία, είναι η άλλη όψη του νομίσματος που βιώνουν οι εργαζόμενοι της Ευρώπης και των ΗΠΑ, Λιτότητα , Ανεργία, Φτώχια. Αυτοί φεύγουν κυνηγημένοι  εμείς δεν έχουμε που να πάμε πέρα από την Ευρώπη.

 Ο φασισμός , ο εθνικισμός, η Χρυσή Αυγή λοιπόν έρχονται να χτυπήσουν αυτούς, αυτούς που ζούνε καθημερινά τα ίδια με τους Έλληνες και Ευρωπαίους εργαζόμενους σε άλλο μέγεθος ίσως , αλλά στον πυρήνα της, την ίδια καταπίεση. Κάθε φορά που μιλάμε λοιπόν για τους μετανάστες δεν μιλάμε για ένα ανθρωπιστικό πρόβλημα. Μιλάμε για το δικό μας πρόβλημα σε άλλο μέγεθος. Κάθε φορά λοιπόν που οι φασίστες χτυπάνε μετανάστες χτυπάνε εμάς.

 Γιατί οι φασίστες είναι το τελευταίο εργαλείο των καταπιεστών μας. Είναι το εργαλείο του φόβου, της φανταστικής εθνικής μεγαλοπρέπειας που τσακίζουν καθημερινά στους χώρους εργασίας. Της εθνικής αξιοπρέπειας και μεγαλείου που επικαλούνται κάθε φορά που μας έχουν ανάγκη για να κάνουμε την δουλειά τους. Δουλειά με χαμηλό κόστος σε σχέση με το κέρδος τους. Ευρώ και Ολυμπιακοί χτίστηκαν από τα χέρια Ελλήνων και μεταναστών σε χαμηλές κερδοφόρες τιμές. Για αυτό και η Χρυσή Αυγή αφού απείλησε τους μετανάστες ,τους μαχαίρωσε, βρήκε τον πραγματικό αντίπαλο να απειλήσει με βία. Να απειλήσει με βία την αριστερά  και να καλέσει δήθεν τον λαό για προστασία. Την μόνή προστασία  που βρήκε όμως ήταν το άλλο πρόσωπο της, την αστυνομία, την άλλη γροθιά των καταπιεστών μας και περιχαρακώθηκε στα γραφεία της τα φρουρούμενα από την κυβέρνηση ΝΔ-ΔΗΜΑΡ και περίμενε αλλά επειδή ξέρει μόνο την βία δεν κατάλαβε το νόημα.

 Το νόημα που δεν κατάλαβαν και πολλοί αριστεροί , οργανωμένοι δήθεν. Αυτοί που έμεινα σπίτια τους αυτοί που τους θεωρούν λίγους να ασχοληθούν, αυτή την εποχή που γίναμε αξιωματική αντιπολίτευση. Η δύναμη όμως σύντροφοι είναι τα σώματά μας , η μάζα μας, αυτή είναι που τους  τρομάζει, αυτή τους στέλνει στις τρύπες τους. η παρουσία στις αντιφασιστικές πορείες δεν είναι χαμένος χρόνος είναι η δύναμή μας , η απειλή της υψωμένης μας γροθιάς, της γροθιάς που θα τους τσακίσει στις επόμενες εκλογές. Η γροθιά που θα τους πάρει την εξουσία.

 Το καλοκαίρι δεν είναι δικαιολογία, η κούραση από τις εκλογές ούτε, ούτε η κούραση από την δουλιά. Το δεύτερο χέρι τους πρέπει να κοπεί τώρα. Μην ξεγελιέστε κάθε νίκη εναντίον τους είναι νίκη κατά του μνημονίου, κατά της αβάσταχτης φορολογίας, κατά του πραγματικού εχθρού.΄

   ΔΗΜΑΡ- ΠΑΣΟΚ δεν θα τους αγγίξουν  είναι συνεργάτες τους. Η ΝΔ θέλει να τους απορροφήσει Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να τους τσακίσει. Είναι κομμάτι του εχθρού του και πρέπει να το  κόψει. Αλλιώς χαζεύει δεν βλέπει τα εργαλεία του αντιπάλου. Οι φασίστες πάντα και παντού στήριξαν κεφάλαιο τους πλούσιους. Αυτοί έγιναν το όπλο τους ο πληρωμένος δολοφόνος της υπεύθυνης αριστεράς κάθε επλοχής.

  

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΦΕΔΡΕΙΑ ΤΟΥΣ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ;

Η κυβέρνηση που συγκροτήθηκε από τα τρία κόμματα μετά τις εκλογές της 17^ης Ιούνη μοιάζει κάθε μέρα που περνάει όλο και περισσότερο με την τελευταία πολιτική επιλογή από την πλευρά των οικονομικών ελίτ της Ελλάδας και της Ευρώπης. Γιατί τι άλλο μπορεί να είναι μια κυβέρνηση με ελάχιστα πολιτικά στελέχη όπου των κυρίαρχο λόγο έχουν οι εκπρόσωποι του οικονομικού κατεστημένου της χώρας;

 Το μήνυμα που στάλθηκε με τις επιλογές υπουργών στα δύο κύρια οικονομικά υπουργία αυτό των οικονομικών και της ναυτιλίας είναι όσο πιο σαφές γίνετε, ότι ψευδαισθήσεις και αν προσπαθούν να καλλιεργηθούν μέσα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Το μήνυμα με απλά λόγια λέει .ότι το πολιτικό προσωπικό μπαίνει στην άκρη όσο αφορά την διακυβέρνηση της χώρας  και την εκτελεστική εξουσία την αναλαμβάνει απευθείας και πλήρως η ίδια οικονομική ελίτ της χώρας. Μπορεί ο εφοπλιστής υπουργός ναυτιλίας να εξαναγκάστηκε  σε παραίτηση για τεχνικούς λόγους κανένα μέλος και των τριών κομμάτων όμως που συγκροτούν την κυβέρνηση δεν θεωρούν ότι η επιλογή ήταν λάθος. Όσο αφορά τον εταίρο  υπουργό οικονομίας που παραιτήθηκε ή επιλογή αντικατάστασης παρέμεινε ίδια αν δεν χειροτέρεψε κιόλας . Πρώην τραπεζίτης εκπρόσωπος των βιομηχάνων αρχιτέκτονας της εισόδου της χώρας στο Ευρώ.

 Μια τέτοια κυβέρνηση είναι σαφές ότι δεν είναι σε καμία περίπτωση μια συμμαχική κυβέρνηση πολιτικών δυνάμεων. Είναι μια κυβέρνηση των οικονομικών ελίτ που την νομιμοποιούν τρία κόμματα μαριονέτες. Το μόνο λοιπόν που μπορούμε να περιμένουμε από τους εκπροσώπους και των τριών κομμάτων είναι παρεμβάσεις ελάσσονος σημασίας με τις οποίες θα προσπαθήσουν να κερδίσουν την επιβίωσή τους με την ελπίδα ότι η κυβέρνηση και η χώρα δεν θα καταρρεύσουν πρόωρα. Τουλάχιστον όχι τόσο γρήγορα και με τόσο θορυβώδη τρόπο που θα έφερνε με ευκολία τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Θέλουν να έχουν την ελπίδα ότι θα μπορέσουν να κρατήσουν πολιτικό όμηρο τον ΣΥΡΙΖΑ μετά τις επόμενες εκλογές.

 Για να το πετύχουν αυτό θα δούμε πολλά το επόμενο διάστημα, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι δυνάμεις που έχουν την εξουσία διατηρούν πάντα την πρωτοβουλία των κινήσεων μέχρι την τελική ανατροπή τους. είναι σίγουρό ότι δευτερεύοντες κοινοβουλευτικές κινήσεις όπως αυτή του κανονισμού της βουλής θα οδηγήσουν σε  έναν νέο εκλογικό νόμο. Έναν εκλογικό νόμο έκτρωμα που θα έχει έναν και μόνο στόχο την μη αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ.

 Το καθήκον που μπαίνει λοιπόν για τον ΣΥΡΙΖΑ, αν θέλει να παραμείνει στην πλευρά των ριζοσπαστικών δυνάμεων που έχουν στόχο την ανατροπή του υπάρχοντος συνασπισμού εξουσίας , είναι διπλό. Πρώτα από όλα πρέπει να ασκήσει μια αντιπολίτευση που να επιταχύνει την προδιαγραμμένη κατάρρευση αυτής της κυβέρνησης. Μια αντιπολίτευση σε ιδεολογικό , πολιτικό και οικονομικό επίπεδο. Ώστε να καταδείξει με κάθε τρόπο την ταξική σύνθεση της κυβέρνησης και την ανικανότητάς της να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των παραγωγικών δυνάμεων του κόσμου τις εργασίας , των αυτοαπασχολούμενων και των αγροτών. Για να το πετύχει αυτό θα πρέπει να εμπλακεί όσο δυνατόν λιγότερο στα διαδικαστικά θέματα που θα προσπαθήσει να τον εμπλέξει η κυβέρνηση και να επικεντρωθεί εξ ολοκλήρου στα πολιτικά και οικονομικά θέματα με αντιπολίτευση στον δρόμο και την βουλή.

  Ειδικά η αντιπολίτευση στον δρόμο είναι ιδιαίτερα σημαντικό πως θα οργανωθεί αφού ουσιαστικά αποτελεί το δεύτερου σοβαρό πολιτικό του καθήκον  αυτή την περίοδο που είναί η ποιοτική οργανωτική αναβάθμιση των δυνάμεων του. Μια οργανωτική αναβάθμιση τόσο σε πολιτικό όσο κυρίως σε υλικό επίπεδο. Και αναφέρομαι στο υλικό επίπεδο δηλαδή την δυνατότητα του να κινητοποιεί και να μπορεί να κατεβάζει στον δρόμο τις δυνάμεις που τον στηρίζουν γιατί αν καταφέρει να ανατρέψει γρήγορα αυτή την κυβέρνηση, τότε οι πολιτικές εφεδρείες της οικονομικής ελίτ θα έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο. Κάτι τέτοιο δεν πρέπει να έχουμε ψευδαισθήσεις ότι θα φέρει μια βίαιη αντίδραση, αργά ή γρήγορα των κυρίαρχων αυτή την στιγμή δυνάμεων. Για αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να προετοιμάσει άμεσα την κοινωνία για κάθε ενδεχόμενο και να την προετοιμάσει σοβαρά, ώστε να μπορεί και αυτή να τον στιρίξει στις δυσκολίες και τον οικονομικό και όχι μόνο πόλεμο που θα αντιμετωπίσει σε περίπτωση που καταφέρει να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας. Γιατί ο δρόμος για την εξουσία και  τη κοινωνική ανατροπή μπορεί να περνάει από την κυβέρνηση αλλά σε καμία περίπτωση δεν τελειώνει εκεί  ο πόλεμος. Θα είναι ένας πόλεμος καθημερινός σκληρός και ανελέητος αφού κανένας ποτέ δεν παραχώρησε την εξουσία του χωρίς να δώσει μια μάχη που θα τα παίξει όλα για όλα, ακόμα και αν χρειαστεί να ασκήσει την στρατιωτική βία στους υποτελείς του.

ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΦΟΡΑ ΓΙΑΤΙ ΠΗΡΑΜΕ ΛΑΘΟΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ

 Όσοι θεωρούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταφέρει να κερδίσει τις επόμενες εκλογές με ευκολία κάνουν κατά την γνώμη μου μια σειρά από λάθος υποθέσεις. Αλλά ακόμα και αν υποθέσουμε ότι θα καταφέρει να κερδίσει , αν η νίκη του δεν είναι συντριπτική πολύ λίγα πράγματα θα καταφέρει να κάνει ως κυβέρνηση αν βέβαια καταφέρει να συγκροτήσει κυβέρνηση. Δεν πρέπει να ξεγελιόμαστε απέναντί του ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτές τις εκλογές όπως και στις επόμενες αν καταφέρει να διατηρήσει την δυναμική του είχε και θα έχει το σύνολο αστικών δυνάμεων τόσο της χώρας όσο και της Ευρώπης. Και οι δυνάμεις αυτές όντας στην εξουσία καμία διάθεση δεν θα έχουν να την παραδώσουν αμαχητί. Καμία θεωρία ώριμου φρούτου δεν θα ισχύσει. Πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι το επόμενο διάστημα θα είναι ένας σκληρός και ανελέητος πόλεμος σε οικονομικό πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο.

 Ένας πόλεμος που ο ΣΥΡΙΖΑ θα κλιθεί να σηκώσει μόνος του όχι απλά χωρίς συμμάχους αλλά και με αριστερίστικου τύπου αντιπολίτευση. Δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες το επόμενο διάστημα θα είναι δύσκολο και ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να πάρει ξεκάθαρη θέση. Θα επιλέξει μια αντιπολίτευση καθαρά μέσα στα αστικά πλαίσια διαχειριστικού τύπου αυτό που κάποιοι ονόμαζαν προγραμματική αντιπολίτευση είτε θα επιλέξει να πάρει μια καθαρή ταξική κινηματική θέση. Σίγουρα δεν περιμένουμε σε αυτή την περίοδο από τον ΣΥΡΙΖΑ να κινητοποιήσει τις μάζες. Δεν πρέπει να έχουμε τέτοιες αυταπάτες. Οι οργανωτικές δυνατότητες αυτή την στιγμή είναι συγκεκριμένες και δεν πρέπει να απογοητευόμαστε.

 Είναι όμως σημαντικό να στηρίξει  ο ΣΥΡΙΖΑ τα κινήματα που θα αναπτυχθούν το επόμενο διάστημα με ένα καθαρό τρόπο ασκώντας κριτική στον συντεχνιασμό όπου χρειάζεται και παλεύοντας να βάλει αριστερές και ταξικές κατευθύνσεις ταυτόχρονα. Αλλά και ταυτόχρονα να προσπαθεί διαρκώς να δημιουργεί κινήματα που να παλεύουν και μέσα στα συνδικάτα με ότι δυνάμεις έχει αλλά και μέσα στην κοινωνία. Με προμετωπίδα οικονομικούς αγώνες πρέπει να ανοίξει σοβαρά τα ζητήματα του κοινωνικού ελέγχου σε όλα τα επίπεδα και των ημικρατικών επιχειρήσεων αλλά και της λειτουργίας  των τραπεζών και των εργασιακών σχέσεων όχι μόνο στα χαρτιά αλλά και στην πράξη.

 Παράλληλα έχει όμως και ένα άλλο πολύ σημαντικό και ιστορικό καθήκον. Να ξαναφέρει την πολιτική στην βάση και στις μάζες. Να ανοίξει πολιτικές δημοκρατικές διαδικασίες στην βάση, από το συνδικάτο μέχρι την γειτονιά στην πόλη και το χωρίο στην επαρχία. Δημοκρατικές και πολίτικες διαδικασίες στις οποίες να μπορεί να ανοίγει θέματα από το απλό μέλος , αυτόν που στηρίζει κριτικά έως τον απλό περαστικό. Οι ανοιχτές συνελεύσεις που έγιναν μετά τις πρώτες εκλογές πρέπει να επαναληφθούν και πάλι. Μόνο έτσι θα δημιουργηθούν σχέσεις με τους ανθρώπους που ψήφησαν ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί υπάρχει πολύς κόσμος που δεν εντάσσεται εύκολα σε ένα κόμμα , αλλά έχει την ανάγκη να μιλήσει και να νιώσει ότι τον ακούν τα προβλήματά του και την άποψή του. Γιατί αυτό είναι που κατάφερε να κάνει ο ΣΥΡΙΖα το προηγούμενο διάστημα και αυτό πρέπει να εμβαθύνει τώρα ώστε να καταφέρει να εκφράσει ακόμα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας.

  Πολλά τα καθήκοντα και οι ανάγκες για το επόμενο διάστημα. Έχουμε μπροστά μας μια ακόμα πιο σκληρή ταξική και κοινωνική μάχη από τις εκλογές που πέρασαν. Τώρα χρειάζεται την μέγίστη πολιτική στράτευση από όλους. Από όσους απομακρύνθηκαν παλιότερα αλλά και από τους νέους υποστηριχτές. Και από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει ένα κόμμα με όργανα δημοκρατία και ανοιχτά αυτιά στην κοινωνία. Αν η επόμενη μάχη δεν είναι μάχη για την εξουσία και όχι απλά για την κυβέρνηση τότε η έκβαση δεν θα είναι καλή ακόμα και αν κερδηθούν οι επόμενες  εκλογές .

Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ Η ΕΥΡΩΠΗ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ. ΑΣ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΣΤΗΣΟΥΜΕ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑ Ή ΣΥΝΕΥΘΗΝΗΣ Ή ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΉ

 Δεν ξέρω πόσους ακόμα επιθετικούς προσδιορισμούς θα βρουν να βάλουν μπροστά από την λέξη κυβέρνηση, αυτό που ξέρω με βεβαιότητα είναι το βάθος της απάτης που κρύβεται μπροστά από κάθε τέτοιο επιθετικό προσδιορισμό. Γιατί απάτη είναι να λες κάτι και να εννοείς κάτι άλλο. Απάτη με σκοπό την κλοπή ψήφων και μόνο. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ παλεύουν μαζί για το πολιτικό τους αύριο, προσπαθούν να εξαπατήσουν τους εργαζόμενους, τους ανέργους , τους ελεύθερους επαγγελματίες ότι δήθεν ενδιαφέρονται για το μέλλον της χώρας. Για αυτό προτείνουν τόσα διαφορετικά ήδη κυβέρνηση από την 7^η Μάη κιόλας.  Τόσοι πόλοι επιθετικοί προσδιορισμοί , τόσα διαφορετικά είδη κυβέρνησης τόσα πολλά που δεν προλαβαίνουμε να τα διαβάζουμε. Μα τι φοβερό ενδιαφέρον για το μέλλον της χώρας θα πει κάποιος. Πόσες εναλλακτικές λύσεις και ο ΣΥΡΙΖΑ να μην αναλαμβάνει την ευθηνή της συμμέτοχης σε μια κυβέρνηση με όλα τα υπόλοιπα κόμματα ω τι ανευθυνότητα θα πει κάποιος.

 Τι φοβερή ΑΠΑΤΗ θα απαντήσω. Ας πάψουμε να κοροϊδευόμαστε και ας πούμε τι σημαίνουν πραγματικά οι προτάσεις όλων αυτών των κυβερνήσεων από ΠΑΣΟΚ ΔΗΜ.ΑΡ. Για να το καταλάβουμε πρέπει να πούμε ξεκάθαρα ότι πλέον ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ είναι ένα και όχι ένα απλά αλλά ένα κυριολεκτικά. Μπορεί όχι σε επίπεδο μεσαίων στελεχών αλλά σε υψηλότερο επίπεδο είναι. Το ΠΑΣΟΚ μέσο του προέδρου του έχει σημάνει αυτοδιάλυση για μετά τις εκλογές και στην ΔΗΜ.ΑΡ τον έλεγχο πλέον τον έχει η ομάδα Μπίστη, απλά και ξεκάθαρα δηλαδή χωρίς περιστροφές το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ μεταμφιεσμένο. Αυτό που ετοιμάζετε από κάτω είναι ένα νέο εκσυγχρονιστικό μόρφωμα, ένας βρικόλακας της Σιμητικής κεντροαριστεράς. Για να επιτευχθεί αυτό όμως πρέπει την επόμενη μέρα να έχουν έναν αριθμό βουλευτών , δήθεν σοβαρών , δήθεν υπεύθυνων, δήθεν έτοιμων να αναλάβουν την ευθηνή. Πρέπει λοιπόν να εκλέξουν αυτούς που θέλουν και κάτω από ένα συγκεκριμένο κάλυμμα αυτό της εθνικής υπευθυνότητας .

 Για να επιβιώσει όμως ο βρικόλακας έχει ανάγκη να επιβιώσει τις πρώτες δύσκολες μέρες και στην συνέχεια να αρχίσει να τρέφετε. Για να επιβιώσει όμως οι κοινωνικές δυνάμεις και ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να εγκλωβιστούν να αφήσουν τα όπλα και να περιμένουν ως άλλη χριστιανοί να τους ρουφήξουν και να τους εντάξουν στο νέο υπεύθυνο μόρφωμα του κέντρου με ολίγη από αριστερή γαρνιτούρα. Ξέρουν καλά ότι το έκτρωμα που ετοιμάζουν θα συντριβεί από έναν αυτόνομο ακόμα και αντιπολιτευόμενο ΣΥΡΙΖΑ γιατί τότε η βρώμα και η δυσωδία τους θα είναι τόσο μεγάλη που δεν θα μπορούν να κρυφτούν πουθενά και αδύναμοι ως είναι προς το παρόν θα τσακιστούν με ευκολία. Παίζουν λοιπόν το παιχνίδι της συγκυβέρνησης  εθνικής συνευθήνης,  πάντα με τον ΣΥΡΙΖΑ να συμμετέχει γιατί αλλιώς το σχέδιο δεν έχει και πολύ νόημα.

 Χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ μια κυβέρνηση Φρανκενσταιν  δεν έχει κανέναν νόημα . ούτε τον πτώμα του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ μπορεί να σηκωθεί και να περπατήσει αλλά και η ταξική ειρήνη που τόσο επιζητούν για να συνεχίσουν να εφαρμόζουν το μνημόνιο δεν θα υπάρχει. Γιατί εκτός των άλλων ελπίζουν και σε μια κοινωνική ειρήνη για να συνεχίσουν να εφαρμόζουν ατόφιο το μνημόνιο όπως είναι η ΔΗΜ.ΑΡ το είπε μνημόνιο μέχρι το 2017 το ΠΑΣΟΚ κάτι παρόμοιο  

Ευχαριστούμε δεν θα πάρουμε ούτε κεντροαριστερούς Βρικόλακες ούτε μνημόνιο με χρονική έκπτωση .

ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΙΞΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΒΙΑΣ

 Είναι πλέον σαφές ότι όλος ο αστικός κόσμο αναζητά μια βίαιη σύγκρουση μεταξύ αριστερών δυνάμεων και Χρυσής Αυγής. Ξέρουν πολύ καλά ότι μια δυναμική και βίαιη αντίδραση από τον προοδευτικό χώρο σε συνδυασμό με μερικές ώρες Χάους θα μπορούσε να συντηριτικοποιήσει αν όχι μεγάλα τμήματα της κοινωνίας , σίγουρα ένα ποσοστό ικανό αριθμό ώστε να ανακοπεί η  κατρακυλά που έχουν πάρει οι δήθεν μετριοπαθείς πολιτικές δυνάμεις ΠΑΣΟΚ ΝΔ ΔΗΜΑΡ.

 Αυτήν την στιγμή μπροστά σε μία από τις πιο σκληρές ταξικές αντιπαραθέσεις των τελευταίων 40 χρόνων όσοι τοποθετούν τον εαυτό τους στην πλευρά των δυνάμεων της εργασίας και της παραγωγής πρέπει να σκεφτούν καλά πως θα αντιδράσουν. Συναισθηματισμοί και ψευτοτσαμπουκάδες δεν έχουν θέση στην ταξική πάλη πόσο μάλλον αυτή την στιγμή που ο σκληρός πολιτικός πυρήνας του αστικού κράτους βρίσκετε στα πρόθυρα της ήττας.

 Είναι η ώρα για καθαρά πολιτική πάλη , είναι ώρα για πολιτική αποδόμηση τόσο της Χρυσής Αυγής όσο και των κομμάτων που έπαιξαν το παιχνίδι της όλα 10 χρόνια τώρα. Είναι αυτοί που ξαμόλησαν την αστυνομία να συλλαμβάνει πόρνες και μετά καταπάτησαν όλα τα δικαιώματά τους προεκλογικά, αυτοί που στήριξαν το ΛΑΟΣ για να χάνει η ΝΔ και βέβαια και αυτοί που περιμάζεψαν τους μετανοημένους ακροδεξιούς και μίλησαν για κομουνιστικό κίνδυνο. Αυτοί είναι  οι ηθικοί αυτουργοί όλων των πράξεων βίας της Χρυσής Αυγής, αυτοί είναι ο πραγματικός αντίπαλός τώρα.

  Καμία βίαιη σύγκρουσή τώρα, είναι η καλύτερη ευκαιρία να δείξουμε πολιτικά το πραγματικό Ναζιστικό τους πρόσωπο. Μην κάνετε αυτό που περιμένουν , μην πάτε το παιχνίδι στο γήπεδό τους. Αυτοί χάνουν τώρα αυτοί έχουν το άγχος .

ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΘΑ ΤΟΝ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΠΡΏΤΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ   

ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΜΗΝ ΜΑΣ ΑΦΗΣΕΤΕ ΜΟΝΟΥΣ

Σύντροφοι ίσως κάποιοι κάναμε πίσω όταν αμφιταλαντευτήκατε, ίσως κάποιοι δεν πιστέψαμε πραγματικά αυτά που λέγατε. Ίσως να είχαμε τις αντιρρήσεις μας , τώρα όμως  στεκόμαστε στο πλάι της δύναμης πους μας εκφράζει στο επίπεδο της πολιτικής. Στο ιδεολογικό πεδίο μπορεί να έχουμε διαφωνίες , στο πολιτικό όμως έχετε αναλάβει να μας εκφράσετε. Δεν έχει σημασία αν το επιλέξατε η ιστορία σας έχει δώσει αυτόον τον  ρόλο , τώρα είστε υποχρεωμένοι . Το λάθος δεν θα το κρίνουμε εμείς αλλά η ιστορία.

 Μην μας υποσχεθείτε τον παράδεισο επί της γης. Βάλτε μπροστά τις αξίες των σοσιαλιστών , οι κομουνιστές θα σας κρίνουμε αλλά θα σταθούμε δίπλα σας. Είναι το καθήκον μας σε αυτήν την περίοδο. Η συγκυρία είναι συγκεκριμένη και δεν μπορούμε να έχουμε ψευδαισθήσεις. Τα μέσα παραγάγης δεν θα περάσουν στα χέρια μας, αλλά τώρα δεν θα μετρηθούμε με αυτό. Για να υπάρχει αύριο πρέπει να υπάρχουν παραγωγικές τάξεις και αυτή είναι η πρόκλησή σας.

 Δεν τρομοκρατούμαστε από τις απειλές για δραχμή, γιατί όποιος δεν μπορεί να ζήσει δεν μπορεί να ζήσει , είτε έχει ευρώ είτε βότσαλα. Θέλουμε παραγωγή , δικαιότερη διανομή του πλούτου, θέλουμε να ζήσουμε. Θέλουμε σχέδιο να παράγουμε να είμαστε ζωντανοί. Όσοι μας οδήγησαν τόσα χρόνια απέδειξαν ότι είναι ανίκανοι και στην Ευρώπη και στην χώρα. Οι λαοί της Ευρώπης σας περιμένουν. Δώστε αξιοπρέπεια στους λαούς και οι αγορές τους θα υποταχθούν. Η Ευρώπη σας κοιτάει , σας περιμένει, μας περιμένει όλους. Κερδίστε  τώρα την πολίτικη ηγεμονία και χτίστε τον συνασπισμό εξουσίας από τα κάτω. Η ιδεολογία θα είναι σημείο τριβής όσο υπάρχει ιστορία έτσι και αλλιώς.

 Δεν φοβόμαστε τις απειλές ετοιμάστε τον κόσμο και πείτε  την αλήθεια. Οι εχθροί μας αποκαλύπτονται.  Σοσιαλδημοκράτες , ΣΕΒ, Χρυσή Αυγή, Οικολόγοι αποκαλύπτονται κάθε μέρα, με αυτά που λένε. Κόψτε τις γέφυρες επικοινωνίας με πρώην και δήθεν προοδευτικούς πείτε την αλήθεια, θέλουμε αριστερή κυβέρνηση και αριστερή πολιτική κυριαρχία για να χτίσουμε τον συνασπισμό εξουσίας.  Έχουν εξαπολύσει  τρομοκρατία σε επιχειρήσεις και στην κοινωνία, αποκαλύψτε ποιοι είναι, δείξτε τα όρια της δημοκρατίας τους. οι παραγωγικές δυνάμεις θα σας στηρίξουν μην φοβάστε.

 Σύντροφοι το μέλλον είναι δικό μας , είμαστε ό αδύναμος κρίκος που μπορεί να γίνει οδηγός για την Ευρώπης. Το όνειρο είναι στα χέρια σας η πολιτική τους μπορεί να καταρρεύσει, οδηγήστε , το κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς με βάση αυτά που χτίζονται στους δρόμους Ιταλίας , Ισπανίας, Πορτογαλίας. Το μέλλον ανήκει στους λαούς της Ευρώπης μην κάνετε πίσω.

ΜΗΝ ΦΟΒΌΣΑΣΤΕ ΕΜΕΊΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ Β ΚΑΙ Η ΑΝΟΗΣΙΑ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

 Κάθε φορά που βλέπω πως αντιδρούν τα αστικά κόμματα  (ΠΑΣΟΚ ΝΔ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΗΜΑΡ ) στην αναφορά του ενδεχόμενου εξόδου από το Ευρώ αναρωτιέμαι αν πραγματικά είναι τόσο υποδουλωμένοι ή απλώς ανίκανοι. Ακόμα δεν έχω αποφασίσει αλλά πιστεύω ότι είναι ανίκανοι ως καπιταλίστες . Είναι  βολεμένοι με τις πλάτες των συμμάχων τους και ανίκανοι να παράγουν οτιδήποτε μόνοι τους.

 Κάθε λογικός άνθρωπος που αντιλαμβάνεται την πολυπλοκότητα του κόσμου δεν μπορεί να μην έχει ένα δεύτερο αν όχι και τρίτο σχέδιο για κάθε τι. Η πραγματικότητα ήταν και θα είναι αβέβαιη και αν δεν έχεις εναλλακτικές λύσεις απλά θα χάσεις. Η πολιτική , η οικονομία και η κοινωνία δεν είναι προβλήματα με μοναδική και ντετερμιστική λύση. Είναι στοχαστικά προβλήματα όπου  το αβέβαιο κυριαρχεί, έτσι αν  δεν έχεις εναλλακτικές λύσεις απλά είσαι χαμένος στο τέλος.

 Αν λοιπόν  δεν σχεδιάσεις από τώρα τι θα κάνεις αν δεν μπορείς να μείνεις στο Ευρώ ή αν αυτό το νόμισμα αυτό  αύριο δεν υπάρχει είσαι καταδικασμένος να σέρνεσαι πίσω από τις εξέλιξεις . Γιατί νομίζετε ότι οι Ευρωπαίοι διαρρέουν όλα αυτά τα σενάρια εξόδου της Ελλάδας από τον ευρώ; Προετοιμάζουν τους λαούς τους για κάθε ενδεχόμενο ενώ ταυτόχρονα παίρνουν θέσεις για μια εναλλακτική μάχη. Γιατί γνωρίζουν καλά ότι μπορεί να μην υπάρχει αύριο το ευρώ όχι εξαιτίας της Ελλάδας αλλά λόγω της ίδιας της Ευρώπης  και των εσωτερικών της συμφερόντων που θα το οδηγήσουν στην κατάρρευση μέσα από τις αντιθέσεις τους .

 Είναι λοιπόν καθήκον να ετοιμάσουμε ένα σχέδιο για το ενδεχόμενο να μην έχουμε ευρώ στο άμεσο μέλλον. Και αυτό μόνο η αριστερά μπορεί να το κάνει τώρα γιατί όσοι ανήκουν στις δυνάμεις των μονοδρόμων έχουν μάθει εδώ και χρόνια να μην κάνουν τίποτα μόνοι τους και να τρώνε μασημένη τροφή. Ίσως το σχέδιο της Αριστεράς να  μην είναι το καλύτερο,  θα πρέπει να υπάρχει όμως και να ανακοινωθεί δημόσια. Εξάλλου είναι η καλύτερη στιγμή να γίνει κάτι τέτοιο. Αν κάποιος διαβάσει σωστά  τις δημοσκοπήσεις θα δει  ότι στην πλειοψηφία τους οι παραγωγικές ηλικίες  και διαστρωματώσεις των τάξεων είναι έτοιμες να ακούσουν κάτι νέο.

 Αρκεί να υπάρχει λογική και προοπτική σε όποιο σχέδιο. Εξάλλου αυτό είναι φανερό ότι έχει ανάγκη ο κόσμος, κάτι λογικό και εναλλακτικό που να προσφέρει ένα καλύτερο μέλλον. Αλλά για να πετύχει πρέπει έστω και τμηματικά να ακουστεί από τώρα. Για να προετοιμαστεί η κοινωνία για όλα τα ενδεχόμενα από νωρίς και να έχει αποφασίσει αυτή για το τι μέλλον θέλει.

 Και επειδή τέλος οι καλοί τρόποι  όπως έγραψε κάποιος δημοσιογράφος  σε site για την οικονομία. Αποδείξτε μας ότι είστε ικανοί να πείτε κάτι λογικό, αποδείξτε ότι έχετε σχέδιο και δεν σας σέρνουν. Αποδείξτε ότι η λογική σας δεν τελειώνει εκεί που αρχίζει η τσέπη σας. Αποδείξτε ότι δεν οδηγήσατε αυτήν την χώρα 40 χρόνια και ότι κάποιοι άλλοι την έφτασαν σε αυτή την κατάντια, όπου τα παιδιά πληρώνουν την καλοπέραση των γονιών.  Η γενιά σας απλά είναι άχρηστη τεμπέλικη και αγράμματη. Ο νέος κόσμος δεν θα είναι δικός σας μίζερος και καθυστερημένος αλλά δικός μας

 ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΚΑΛΟΠΕΡΑΣΗΣ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΡΗΜΕΝΕΣ ΕΚΤΟΣ ΑΝ ΣΚΟΤΏΣΕΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ 

Η ΛΕΥΚH ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΑΡΧΙΣΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ

 Πέραν του τι εξελίσσεται καθημερινά στην κεντρική πολιτική σκηνή , υπάρχει και ένας υπόγειος πόλεμος που εξελίσσεται καθημερινά. Ο πόλεμος αυτός μπορεί να μην βρεθεί στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων αλλά σίγουρα θα παίξει σημαντικό ρόλο στην τελική έκβαση της πολιτικής μάχης που έχει ενταθεί μετά τα αποτελέσματα των εκλογών. Ο πόλεμος αυτός εξελίσσεται ουσιαστικά σε αυτήν την φάση σε δύο μέτωπα.

 Ένα μέτωπο είναι αυτό της ενημέρωσης, μιας ενημέρωσης που δεν ανήκει σε αυτό που θα ορίζαμε ως mainstream  ενημέρωση αλλά βασίζεται στον μοντέρνο ηλεκτρονικό τύπο. Έτσι μια σειρά από site έχουν εξαπολύσει έναν λεκτικό πόλεμο ενάντια στην Αριστερά. Είναι ένας πόλεμος πολυπρόσωπος με διαφορετικές επιχειρηματολογίες ανάλογα το μέσο και το κοινό που  παρακολουθεί κάθε μέσο. Επί της ουσίας είναι ένας  πόλεμος τρομοκρατίας που προσπαθεί να εμπεδώσει ένα κλίμα καταστροφής για την επόμενη μέρα αν δεν δημιουργηθεί άμεσα μια εθνική κυβέρνηση. Μια εθνική κυβέρνηση που να αφήνει στην άκρη το πρόσφατο παρελθόν του μνημονίου και απλά να κοιτάξει τι θα κάνει από σήμερα και μετά. Το νέο δίλημμα δεν είναι το όνομα κάποιου πολιτικού ή τανκς, το νέο δίλημμα είναι εθνική κυβέρνηση και κοινωνικό σιωπητήριο ή χάος.

 Στο πλάι της αθλιότητας και τις τρομοκρατίας των μέσων ενημέρωσης κάθε τύπου έχει όμως πόλεμο έχει να προστεθεί ένα πολύ πιο ενδιαφέρον είδος τρομοκρατίας. Είναι η ευθεία επίθεση που έχουν εξαπολύσει μια σειρά από επιχειρηματίες εναντίον των εργαζομένων τους. και δεν μιλάμε πλέον για το γνωστό διαρκές και χαμηλών τόνων κλίμα που επικρατεί στις περισσότερες επιχειρήσεις. Πλέον μια σειρά από ιδιοκτήτες μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων απειλούν ανοικτά τους εργαζόμενούς τους  ότι αν γίνει κυβέρνηση η Αριστερά αυτοί θα κλείσουν τις επιχειρήσεις τους και οι εργαζόμενοι τους θα μείνουν άνεργοι. Μπορεί η απειλή να ακούγατε παράλογή αλλά είναι υπαρκτή και ακούγατε όλο και συχνότερα τις τελευταίες μέρες. Οι σκηνές που εξελίσσονται βέβαια μέχρι να εκτοξευθεί η απειλή είναι τόσο πανομοιότυπες που μοιάζουν λες και έχουν βγει από το φωτοτυπικό κάποιου κομματικού γραφείου.

 Η συζήτηση ξεκινάει πάντα από τον ιδιοκτήτη και πάντα σε χαλαρό ύφος. Σε περίπτωση που ο εργαζόμενος αρνηθεί να απαντήσει τι ψήφισε ξεκινάνε σχεδόν αμέσως ύβρεις του τύπου εσείς που ψηφίσατε αυτά που ψηφίσατε θα καταστρέψετε την χώρα. αν ο εργαζόμενος και δείξει σημάδια αντίδρασης η επίθεση επεκτείνεται και αρχίζει η αναφορά συγκεκριμένων πολιτικών δυνάμεων και προσώπων της αριστεράς. Σε αυτό το σημείο της επίθεσης το τι και πως θα ειπωθεί εξαρτάτε συνήθως από την κουλτούρα και το γενικότερο ύφος του εργοδότη. Το αξιοσημείωτο είναι από αυτό το σημείο και μετά  ανεξάρτητα από το θα γίνει η συζήτηση πάντα καταλήγει στο ίδιο. «αν γίνει κυβέρνηση η αριστερά εγώ θα το κλείσω και τότε να δω τι θα κάνετε».

 Επειδή λοιπόν αυτή την ιστορία την άκουσα πολλές φορές τις τελευταίες μέρες και δεν μπορώ να πιστέψω ότι όλοι αυτοί εκφράζουν το ταξικό τους συμφέρον απλά με τον ίδιο τρόπο πιστεύω ξεκάθαρα ότι αποτελεί κομματική γραμμή. Σε αυτή την κομματική γραμμή τρομοκρατίας είναι αναγκαίο να υπάρξει καθημερινή απάντηση από τους εργαζόμενους. Είναι ανάγκη καθημερινή αντιπαράθεση σε τέτοιου είδους άθλιες  επιθέσεις. Είναι ανάγκη κανείς να μην βρεθεί μόνος απέναντι στην τρομοκρατία και την αθλιότητα που έχουν εξαπολύσει πάρα πολλοί εργοδότες αυτές τις μέρες.

ΝΑ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ 

Κάθε σχόλιο ή προσωπική εμπειρία για το πώς αντιμετωπίζουμε τέτοιες επιθέσεις  θεωρώ ότι είναι αναγκαίο να γραφτεί

ΟΙ ΚΟΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΘΑ ΣΑΣ ΠΑΡΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΤΣΙΚΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΟ ΚΟΤΕΣ

Όταν χτες διάβαζα τα σχόλία διάφορων για τις δηλώσεις του Στρατούλη, από την μία έβλεπα τον υπόγειο πόλεμο εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και από την άλλη ήθελα πραγματικά να βάλω τα γέλια με την αθλιότητα κάποιων. Ειδικά κάποιων που το παίζουν και οπαδοί του ρόλου των τραπεζών στην ανάπτυξη. Δηλαδή τι είπε χτες ο Στρατούλης και έπαθαν όλοι πανικό;

 Είπε ότι οι κρατικοποιημένες τράπεζες θα χρησιμοποιήσουν τις καταθέσεις και ότι κεφάλαια έχουν για να δημιουργήσουν ρευστότητα στην αγορά. Ε και; Που είναι το πρόβλημα; Δηλαδή ποια λεφτά δανείζουν τόσους αιώνες οι τράπεζες; Μα φυσικά τα λεφτά των καταθέσεων. Βέβαια τα τελευταία χρόνια δανείζουν και λογιστικό αέρα αλλά η ουσία και η ιδέα παραμένει η ίδια. Επειδή οι καταθέτες ποτέ δεν ζητούν μαζικά τα χρήματά τους οι Τράπεζες εκμεταλλεύονται το γεγονός  και τα δανείζουν. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο δίνουν και τόκο στους καταθέτες.

 Από που βγαίνει λοιπόν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα δεσμεύσει τις καταθέσεις; Μήπως σκοπεύουν κάποιοι να αποπειραθούν να αποσύρουν μαζικά τα χρήματά τους για να δημιουργήσουν οικονομικό χάος. Μα τότε και βέβαια οι τράπεζες θα ακινητοποιήσουν τους λογαριασμούς για έναν και μόνο λόγο, ότι τα χρήματα των καταθέσεων δεν υπάρχουν εδώ και καιρό. Τα έχουν δώσει σε ακάλυπτα δάνεια εδώ και καιρό. Ακριβώς αυτό είναι που φοβούνται οι τραπεζίτες.

 Φοβούνται ότι αν χάσουν τον έλεγχο τον τραπεζών μάσα από την ανακεφαλαιοποίηση , τότε θα αποκαλυφθεί  το φαγοπότι που έχουν στήσει εδώ και χρόνια στην πλάτη των καταθετών, των μικρομετόχων αλλά και τελικά ολόκληρης της κοινωνίας . Γιατί η μαγική λέξη που είπε ο Στρατούλης και ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων ήταν ο δημόσιος έλεγχος. Αυτό είναι που ούτε θέλουν να ακούσουν οι τραπεζίτες και μια σειρά από οικονομικά συμφέροντα στην χώρα. Δημόσιος έλεγχος η μαγική λέξη. Όσοι ξέρουν λίγο τι γίνετε εδώ και καιρό σχετικά με τις τράπεζες στην χώρα ξέρουν και γιατί δεν έχει προχωρήσει η ανακεφαλαιοποίηση. Απλά οι τραπεζίτες εκβιάζουν και απαιτούν από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να τα πάρουν όλα. Δηλαδή και τα λεφτά που θα κάνουν τις τράπεζες βιώσιμες και την διαβεβαίωση ότι αυτές θα μείνουν στα χέρια τους και κάτω από τον έλεγχό τους. Αυτά βέβαια μόνο σε μπανανίες γίνονται γιατί ακόμα και στον ναό του καπιταλισμού τις ΗΠΑ οι τράπεζες που διασώθηκαν πέρασαν ουσιαστικά υπό δημόσιο έλεγχο.

 Κλίνοντας και για να μην μας περνάτε όλους για αγράμματους να πω ότι όσο και να πιέσουν τις τιμές των μετοχών δεν θα βρεθούν και πολλά αυτιά να τους ακούσουν. Όσοι ασχολούνται με το άθλημα του χρηματιστηρίου ξέρουν ότι τα λεφτά τους τα έχουν χάσει εδώ και καιρό με όποιο τρόπο και αν διασωθούν οι τράπεζες. Και για να μην πει κανένας που θα βρει τα λεφτά ο ΣΥΡΙΖΑ να τις περάσει υπό δημόσιο έλεγχο η απάντηση είναι προφανής από την ΤΤΕ που μπορεί να δανείζετε με ότι ενέχυρο θέλει ακόμα και αέρα κοπανιστό.

 Νομίζω ότι ήρθε καιρός να τελειώνουμε με το φτηνό χαμηλού επιπέδου συνασπισμό εξουσίας που απομυζά τόσα χρόνια την εργασία μας. Έστω και μια όχι τόσο επαναστατική μέθοδος θετικό θα είναι να τους στείλουμε στον αγύριστο  ....     

ΓΙΑ ΜΑΛΑΚΕΣ ΨΑΧΝΕΤΕ;

ΠΑΣΟΚ και ΝΔ φαίνεται ότι συνεχίζουν να μην έχουν καμία σχέση με την κοινωνία. Συνεχίζουν και λειτουργούν σαν να είναι πλειοψηφία. Συνεχίζουν να διαβάζουν το αποτέλεσμα των εκλογών όπως τους βολεύει. Καλούν από τη πρώτη μέρα τις Ευρωπαϊκές δυνάμεις   σε μία κυβέρνηση λες και το ζήτημα των εκλογών ήταν εντός ή εκτός της ΕΕ. Το μήνυμα όσο και αν δεν θέλουν να το καταλάβουν είναι η αλλαγή οικονομικής πολιτικής. Νομίζουν ότι με φτηνά κόλπα θα ξαναπάρουν πίσω τις ψήφους που έχασαν.

  Από την πρώτη μέρα μιλάνε ΠΑΣΟΚ ΝΔ για κυβέρνηση μειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ, κάνουν λες και  δεν γνωρίζουν το σύνταγμα που διαχωρίζει την εκτελεστική εξουσία (πρωθυπουργός, υπουργοί) από την νομοθετική εξουσία. Χαρίζουν άδειες θέσεις στον ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζοντας ότι θα είναι ανίκανος να νομοθετήσει. Πρέπει λοιπόν πραγματικά να ψάχνουν για μαλάκες. Γιατί να κάνει κυβέρνηση κάποιος όταν δεν θα μπορέσει να περάσει τους νόμους που θέλει; Μπορούν να εγγυηθούν ότι θα ψηφίζουν τα πάντα; Ακόμα και την ακύρωση του μνημονίου; Μπορούν να πάρουν από τους τραπεζίτες,που τους δάνειζαν τόσα χρόνια  με εγγυήσεις αέρα, τον έλεγχο των τραπεζών; Αν ναι τα πράγματα είναι απλά. όπως είπατε στην Τρόικα  ότι θα εφαρμόσετε το μνημόνιο και μετά τις εκλογές μπορείτε να τους πείτε τώρα ότι δεν σκοπεύετε πλέον να το εφαρμόσετε γιατί ο Ελληνικός λαός διαφωνεί. Αν δεν μπορείτε να το κάνετε και ζητάτε από τον ΣΥΡΙΖΑ να συγκροτήσει  κυβέρνηση μειοψηφίας τότε πραγματικά ψάχνετε για μαλάκες. Γιατί αλλιώς γιατί δεν συγκροτείτε εσείς κυβέρνηση μειοψηφίας να σας δώσουν οι υπόλοιποι ψήφο ανοχής;

 Το ερώτημα λοιπόν σήμερα μπήκε ξεκάθαρα συνεχίζεται να στηρίζεται το μνημόνιο ναι ή όχι; Αν όχι καταγγείλετέ το μνημόνιο και στηρίξτε μια νέα οικονομική πολιτική.

Η ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚΙΚΟΥ ΡΑΙΧ

 Νομίζω ότι τις τελευταίες μέρες έγινε ξεκάθαρο με τον ποιο σαφή τρόπο πια πολιτική δύναμη άνοιξε πραγματικά τις πόρτες της βουλής στον Ναζισμό της Χρυσής Αυγής.  Το ΠΑΣΟΚ είναι η πολιτική δύναμη που έχει επιλέξει από την μέρα ίδρυσης του ΛΑΟΣ να το στηρίξει με κάθε έμμεσο τρόπο. Μπορεί η στήριξη να βασιζόταν στην λογική  ότι κάθε ψήφος στο ΛΑΟΣ είναι χαμένη ψήφος για την ΝΔ και την αριστερά  δεν πρέπει να ξεγελιόμαστε όμως ότι αυτό είναι το γεγονός που νομιμοποίησε στην συνείδηση των Ελλήνων τις ξενοφοβικές  και ακροδεξιές ιδέες. Το ΠΑΣΟΚ και τα ΜΜΕ που το στηρίζουν όλα αυτά τα χρόνια έστησαν μια μακροχρόνια και συστηματική καμπάνια   όλων των ιδεών που θα μετέφεραν ψήφους από την ΝΔ και τους απογοητευμένος μικρομεσαίος του ΠΑΣΟΚ προς το ΛΑΟΣ και μακριά από την αριστερά.

 Ο κοινωνικός αυτοματισμός στον οποίο τόσο επένδυσε το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ τόσα χρόνια υπήρξε το καλύτερο υπόστρωμα του συντεχνιακού φασισμού αρχικά και του Ναζισμού  στην συνέχεια, όταν το ΛΑΟΣ άρχισε να καταρρέει μέσα από την διαδικασία της συγκυβέρνησης. Οι παραινέσεις λοιπόν του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ σήμερα, για να μείνει εκτός βουλής η Χρυσή Αυγή μόνο ως υποκρισία και αθλιότητα μπορούν να χαρακτηριστούν. Το ΠΑΣΟΚ είναι αυτό που σε αυτή την προεκλογική περίοδο μέσω των υπουργών επέλεξε μια πολιτική συζήτηση που στήριζε τον Ναζισμό.  Γιατί πια πολιτική δύναμη τρέφεται όταν οι πρυτάνεις αποκαλούνται μαϊμούδες; Ποιοι στηρίζονται όταν ανοίγουν στρατόπεδα για τους παράνομούς μετανάστες από τον Χρυσοχοίδη η αριστερά ή ο ναζισμός; Όσο για τον τρόπο που διαχειρίστηκαν το θέμα της  πόρνης ,όχι δεν θα την πω ιερόδουλή δεν έχει τίποτα ιερό στην κοινωνία μας αυτή η δουλειά , τι καλύτερο μπορούν να κάνουν για να φέρουν τα κίτρινα αστέρια στο σήμερα;

 Μην ξεγελιέστε οι υπουργοί υγείας τάχα και αστυνομίας δημοσιοποίησαν το γεγονός. Αυτοί που ήξεραν τόσα χρόνια να κάνουν διαφημίσεις για τα μακέτα του Σιμήτη και του εθνικού στόχου τις Ολυμπιάδας που σφράγισε την οικονομική χρεοκοπίά αλλά τα τελευταία χρόνια έχουν εξαφανίσει κάθε καμπάνια για το AIDS.

 Η Σοσιαλδημοκράτες εξάλλου ποτέ δεν δίστασαν όταν χρειάσθηκε , να στραφούν στην ακροδεξιά για να υπερασπιστούν τον καπιταλισμό και να χτυπήσουν την αριστερά.

ΟΣΟΙ ΣΗΜΕΡΑ ΝΙΩΘΕΤΕ ΑΣΦΑΛΕΙΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΙΛΗΣΕΤΕ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΣΙΓΟΥΡΟΙ ΟΤΙ ΕΙΣΤΕ Ο ΑΥΡΙΑΝΟΙ ΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΙ

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ

 Όσο πλησιάζει ο χρόνος των εκλογών οι κυρίαρχες πολίτικες δυνάμεις σε συνεργασία με το σύνολο των μηχανισμών εξουσίας που έχουν δημιουργήσει όλα αυτά τα χρόνια θα αποπειραθούν να θέσουν εκβιαστικά διλήμματα στους ψηφοφόρους ώστε να τους αποπροσανατολίσουν από το πραγματικό διακύβευμα  αυτών των εκλογών. Έτσι ώστε να μπορέσουν να πετύχουν έναν εκλογικό συσχετισμό δυνάμεων που θα τους επιτρέψει όχι μόνο να συνεχίσουν τις ίδιες πολιτικές επίθεσης, στα εισοδήματα και τα εργασιακά δικαιώματα , αλλά και να μετασχηματίσουν συνολικά την κοινωνική δομή. Γιατί ο πραγματικός στόχος των μνημονικών πολιτικών δεν είναι η επίλυση της κρίσης χρέους που δημιουργήθηκε εξαιτίας της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης. Πραγματικός στόχος είναι ο συνολικός μετασχηματισμός του κοινωνικού και παραγωγικού μοντέλου της χώρας. Ένας μετασχηματισμός που όχί απλά θα διασφαλίσει την λογιστική κερδοφορία των τραπεζών , των πολυεθνικών και των μεγάλων Ελληνικών επιχειρήσεων, αλλά που πάνω από όλα θα δημιουργήσει ένα σύμπλεγμα εργασιακών και κοινωνικών σχέσεων γενικότερα που θα επιτρέψει στο κεφάλαιο την πλήρη ιδεολογική, πολιτική και οικονομική κυριαρχία.

 Στόχος είναι η δημιουργία μιας νέας δημοκρατίας όχι απλά ολιγαρχικής αλλά πλήρως υποταγμένης στην καθοδήγηση οργανισμών και μηχανισμών που μοναδικό στόχο έχουν την διαρκή και ανεμπόδιστη  αναδιάρθρωση του κεφαλαίου και την εξασφάλιση   των σχέσεων εξουσίας. Χωρίς υπερβολή θα μπορούσε να πούμε ότι στόχος είναι ένας νέος μεσαίωνας υπό τον μανδύα μιας ψευδοδημοκρατίας . στα πλαίσια αυτού του νέου μεσαίωνα την θέση της εκκλησίας και των καρδιναλίων θα αναλάβουν οι αγορές και οι τεχνοκράτες που θα αναπαράγουν την  εξουσία που θα παραμένει στα χέρια των μεγάλων FUNDS που στην πραγματικότητα ελέγχουν την πλειοψηφία των εμπορευμάτων σήμερα. Η Ελλάδα , η Πορτογαλία και η Ισπανία είναι οι πρώτοι κρίκοι της αλυσίδας που ετοιμάζεται να δέσει τους λαούς της Ευρώπης.

 Από την πλευρά τους λοιπόν οι πολιτικές του μνημονίου αποτελούν μονόδρομο. Επιστρέφοντας στην στάση μας σε αυτές τις εκλογές πρέπει να βάλουμε πρώτα το πραγματικό ερώτημα. Με ποιους και για ποιό μέλλον. Αρκεί το του δίλημμα μνημόνιο ή όχι μνημόνιο; Είναι όλες οι αντιμνημονιακές δυνάμεις  ίδιες; Δίνουν πραγματικά την δυνατότητα της μελλοντικής συντριβής των αντιδραστικών δυνάμεων που κυριαρχούν σήμερα; Μπορούν τα κόμματα που δημιουργήθηκαν από τα σπλάχνα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να ανοίξουν νέους δρόμους ή απλά θα προσπαθήσουν να συντηρήσουν ένα πρόσφατο βολικό για κάποιους παρελθόν το οποίο θα συντριβεί στην επόμενη επίθεση των μητρικών κωμάτων; Μπορεί ο Εθνικοσοσιαλισμός της Χρυσής Αυγής να δώσει πραγματικά μια άλλη προοπτική; Μια ιδεολογία που εκτός των φρικιαστικών της εγκλημάτων απέναντι στην ανθρωπότητα , βρήκε πάντα και παντού σύμμαχο το εθνικό κεφάλαιο και αποτέλεσε των καλύτερο υπηρέτη του ενάντια στους εργαζόμενους υπερασπιζόμενη τα κέρδη του;

Κατά την γνώμη μου η απάντηση σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα είναι όχι. Αν λοιπόν υπάρχει μια δύναμη την οποία μπορεί να επιλέξει κάποιος σήμερα είναι η Αριστερά. Όχι ίσως για αυτό που εκφράζεται σήμερα με τον κατακερματισμό της , άλλα για της πραγματικές δυνατότητες που δίνει η ιδεολογία της. Μια ιδεολογία που στον πυρήνα  της έχει έναν νέο παραγωγικό και κοινωνικό μοντέλο. Όχι αυτό που έζησαν στην χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού. Με στοιχεία ίσως αλλά σίγουρα όχι αυτό. Ένα νέο μοντέλο πραγματικής δημοκρατίας, ισότητας και ισορροπίας με την φύση. Μπορεί σήμερα να μην φαίνεται με τον ποιο καθαρό τρόπο ποια από τις υπαρκτές πολιτικές δυνάμεις θα μπορέσει να υπηρετήσει έναν τέτοιο στόχο γιατί ίσως να μην έχει δημιουργηθεί κιόλας. Σίγουρα όμως η εκλογική και πολιτική υποστήριξη δυνάμεων όπως ο ΣΥΡΙΖΑ το ΚΚΕ αλλά και των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς μπορεί να ανοίξει δρόμους για το μέλλον όλων μας , των παιδιών μας και των  εγγονιών μας.

 Οι εκλογές αυτές είναι μια ακόμα μάχη στην διαδρομή της ιστορίας , το πόσο σημαντική θα είναι για το μέλλων θα εξαρτηθεί από την στάση όλων μας. Ας δώσουμε λοιπόν ένα γερό χτύπημα στις δυνάμεις της συντήρησης ακόμα και αν  δεν είμαστε σίγουροι για της δυνατότητες της αριστεράς του σήμερα.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΣΥΝΤΕΧΝΙΕΣ

. Ένα από τα θέματα που θα έπρεπε να είχε ανοίξει από καιρό η αριστερά με έναν επιθετικό τρόπο κατά την γνώμη είναι το θέμα των συντεχνιών. Για να γίνει αντιληπτός ο λόγος που θα έπρεπε να είχε ανοίξει από καιρό μια τέτοια συζήτηση, θα πρέπει να δοθεί αρχικά μια καλή περιγραφή της συντεχνίας και να διαχωριστεί με έναν ξεκάθαρο τρόπο τόσο από την συνδικαλιστική και κρατική γραφειοκρατία αλλά και από τα τμήματα εκείνα των εργαζομένων που είτε έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με τον συνασπισμό εξουσίας είτε οικονομικά και εργασιακά διέπονται από ιδιαίτερες σχέσεις. Οι συντεχνίες δημιουργούνται και λειτουργούν ως κλειστές ομάδες ελεύθερων επαγγελματιών οι οποίοι αποκτούν ιδιαίτερα προνόμια, υπεράσπισης τόσο του εισοδήματός τους όσο και της επαγγελματικής τους ιδιότητας. Αποτελούν ουσιαστικά μια δευτερεύουσα παραγωγική σχέση μέσα στον κυρίαρχο καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Μία παραγωγική σχέση κατάλοιπο της φεουδαρχίας η οποία για διάφορους ιστορικούς λόγους στην Ελλάδα συνεχίζει να υπάρχει ως σήμερα και μάλιστα να έχει και μια διάχυτη και ισχυρή πολιτική εκπροσώπηση η οποία εκτείνετε με διαφορετική ένταση σε όλους τους κοινοβουλευτικούς σχηματισμούς. Η κυριαρχία γιατρών και δικηγόρων στο βουλευτικό αξίωμα αποτελεί την ποιο κοινή έκφραση της συναλλαγής των συντεχνιών με την κυρίαρχη πολιτική και οικονομική τάξη. Το ερώτημα λοιπόν που μπαίνει για την αριστερά είναι αν μπορεί να διεκδικήσει πραγματικά μια πολιτική συμμαχία με τις συντεχνίες και ειδικότερα με ποιες και με τι προοπτική απάντηση σίγουρα δεν μπορεί να είναι μονοσήμαντη αλλά θα πρέπει για κάθε μία από τις συντεχνίες να μπουν πολιτικοί όροι συνεργασίας. Οι όροι αυτοί όμως αν δεν έχουν μια σαφή σχέση κυριαρχίας και στα τρία επίπεδα πολιτικό ιδεολογικό οικονομικό δεν μπορούν να αποτελέσουν για τους εργαζόμενους τίποτα άλλο παρά μια ευκαιριακή βραχυπρόθεσμη συμμαχία. Αυτό είναι λοιπόν ένα από τα διλήμματα που έχουν σήμερα τα αριστερά κόμματα στο επίπεδο των συμμαχιών . Θα έρθουν σε ρήξη με τα συντεχνιακά συμφέροντα συγκεκριμένων ελεύθερων επαγγελματιών οι οποίοι έχουν συγκροτήσει συντεχνίες αναζητώντας την συμμαχία με αυτές τις ομάδες οι άτομα που μπορούν να ενταχθούν σε ένα συγκεκριμένο προοδευτικό σχέδιο ή να προχωρήσει σε μια ευκαιριακή εκλογική συμμαχία πάνω σε ένα πολύ χαλαρό πολιτικό πλαίσιο οπού δεν θα βάζει το ζήτημα των ειδικών σχέσεων των συντεχνιών με το κυρίαρχό σύστημα και η οποία θα καταρρεύσει αστραπιαία στην πρώτη αλλαγή τακτικής των κυρίαρχών δυνάμεων εξουσίας. Ο μόνος τρόπος για να πάρει μια ξεκάθαρη θέση πάνω σε αυτό το ζήτημα , είναι να πάρει θέση στα ειδικά συντεχνιακά προνόμια και να μιλήσει ανοιχτά που για ποιους λόγους υπάρχει αναγκαιότητα κατάργησής τους. Αν είχε ανοίξει την συζήτηση έγκαιρα και με ταξικά κριτήριο τώρα θα βρισκόταν σε πλεονεκτική θέση από πολλές απόψεις. Επειδή ποτέ δεν είναι αργά ας το κάνει τώρα μόνο να κερδίσει έχει ακόμα αν και φαινομενικά θα χάσει μερικές ψήφους το ιδεολογικό κέρδος μπορεί να λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά στην προσέλκυση άλλων ομάδων ψηφοφόρων.

Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΩΣ ΥΠΑΡΚΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ

 Η Χρυσή Αυγή έχει ήδη εκλέξει έναν δημοτικό σύμβουλο στον δήμο της Αθήνας και τον τελευταίο καιρό οι δημοσκοπήσεις την εμφανίζουν να είναι στο κρίσιμο όριο του 3% που εξασφαλίζει την εκλογή βουλευτών. Θα περίμενε λοιπόν κάποιος να έχει ανοίξει εδώ και καιρό μια σοβαρή συζήτηση μακριά από τα  επιφανειακά στερεότυπα. Η ξενοφοβία και η οικονομική κρίση σίγουρα αποτελούν δύο σημαντικούς παράγοντες  για την άνοδο της συγκεκριμένης οργάνωσης , σε καμία περίπτωση όμως δεν η προσέγγιση που θα πρέπει να έχουμε. Η προσέγγιση του φαινομένου  δεν πρέπει να περιορίζεται από στερεότυπα και επιφανειακές προσεγγίσεις ή απλοϊκά συνωμοσιολογία σενάρια στήριξης της από κρατικούς μηχανισμούς   .Σίγουρα σε κάποιον βαθμό όλα τα παραπάνω ισχύουν δεν είναι όμως αυτά που παίζουν τον καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη της συγκεκριμένης οργάνωσης. 

 Είναι η  κυρίαρχή αστική τάξη στην Ελλάδα που στην προσπάθειά της να διασώσει τα κέρδη της αλλά και να αναπαράγει την εξουσία της, στα πλαίσια της παγκόσμιας αλλά κυρίως της τοπικής οικονομικής κρίσης  την  οποία η ίδια δημιούργησε,   σπρώχνει  την μικροαστική τάξη, αλλά και μια μερίδα εργαζομένων  μακριά από την παραδοσιακή τους  κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Οι μερίδες αυτές μην μπορώντας να εκφραστούν μέσα από τα παραδοσιακά τους κόμματα αναζητούν πολιτική έκφραση σε άλλους πολιτικούς φορείς. Ένα κομμάτι, με προοδευτικές καταβολές κυρίως ,κινείται προς το τόξο αυτού που θα ονομάζαμε κοινοβουλευτική αριστερά. Το ίδιο θα περιμέναμε να συμβεί και από την πλευρά των πιο συντηρητικών μερίδων. Να κινηθούν δηλαδή προς το κοινοβουλευτικό αντίστοιχο της δεξιάς . Η πραγματικότητα είναι ότι αυτή η μετακίνηση στην περίπτωση του συντηρητικού χώρου είχε ξεκινήσει αρκετά νωρίτερα και ανακόπηκε μόνο από της συμμετοχή του ΛΑΟΣ στην συγκυβέρνηση Παπαδήμου. Είναι ακριβώς αυτό το γεγονός που θέτει και πάλι σε κίνηση τον χώρο του μικροαστικού συντηρητισμού. Και τον θέτεί πάλι σε κίνηση γιατί ενώ ένα κομμάτι της μικροαστικής τάξης έχει καταφέρει να απελευθερωθεί αρκετά νωρίς από την πολιτική επικυριαρχία των κυρίαρχων τάξεων  βλέπει τις ελπίδες της, για πολιτική εκπροσώπηση   στην βάση του μικροαστικού αξιακού συστήματος, να καταρρέουν.  Η αποχώρηση του  ΛΑΟΣ από την συγκυβέρνηση δεν καθιστάτε ικανή να ανακόψει την νέα κινητικότητα που αναπτύσσεται στον πολιτικό χώρο που προσπαθεί να εκπροσωπήσει,   γιατί οι ελπίδες που είχαν εναποθέσει οι μικροαστοί στο ΛΑΟΣ έχουν διαψευστεί ήδη. Έτσι ένα κομμάτι αυτού του κόσμου παρακολουθεί από θέση αναμονής, τις εξέλιξης στο κοινοβουλευτικό τόξο, αναμένοντας  ότι μια νέα δυναμική δημιουργείτε για την πολιτική του εκπροσώπηση στην βάση  των διαγραφών από την ΝΔ.  Των διαγραφών δηλαδή  εκείνης της ομάδας βουλευτών που αντιλαμβάνεται ότι κινούνται στο ίδιο αξίακό σύστημα με αυτόν. Ένα άλλο κομμάτι όμως πλήρως απογοητευμένο από την κοινοβουλευτική του εκπροσώπηση και κυρίως την αποτελεσματικότητάς της στα θέματα υπεράσπισης με δυναμικό τρόπο τις ατομικής του περιουσίας επιλέγει να ριζοσπαστικοποιηθεί.

 Επιλέγει να ριζοσπαστικοποιηθεί και να εκφράσει δυναμικά την ανάγκη του να υπερασπιστεί την ατομική του μικρό ιδιοκτησία. Επιστρέφει έτσι στην διεκδίκηση των βασικών , την προστασία στην καθημερινότητα του. Εκεί ακριβώς βρίσκεται ο κύριος  χώρος ανάπτυξης της Χρυσής Αυγής, στα μικροαστικά στρώματα που βιώνουν με τον πιο βίαιο τρόπο την αναδιάταξη του συνασπισμού εξουσίας. Είναι ακριβώς αυτά τα στρώματα που όχι μόνο στηρίζουν συναισθηματικά θέσεις και  δράσεις τις συγκεκριμένης οργάνωσης αλλά δείχνουν όλο και πιο αποφασισμένα να την επιλέξουν για την κοινοβουλευτική τους εκπροσώπηση.  

 Αν σε αυτό τον πύρινα προσθέσουμε την μερίδα των εργαζομένων του δημοσίου τομέα κυρίως και μέρους του ιδιωτικού που εξαιτίας της προνομιακής τους σχέσης με το σύστημα εξουσίας είχαν αναπτύξει τις συνήθειες και τον τρόπο ζωής των νοικοκυραίων, άρα και οι ίδιοι νιώθουν ότι συμπιέζονται με τρόπο αντίστοιχο των μικροαστών έχουμε ένα ακροατήριο το οποίο διαρκώς μεγαλώνει. Σε αυτό έρχεται να προστεθούν και οι όλο και αυξανόμενοι αριθμητικά άνεργοι οι οποίοι προερχόμενοι κυρίως από χαμηλότερα μορφωτικά στρώματα είναι έτοιμοι μα μετατοπίσουν την αιτία της ανεργίας τους προς τους μετανάστες  δημιουργώντας έτσι ένα όχι απλά μεγάλο κοινό, αλλά κυρίως ένα εξαγριωμένο κοινό χωρίς ιδιαίτερη πολιτικοποίηση ως τώρα έτοιμο να τσιρίξει τις πρακτικές και μέρος τις ιδεολογίας της συγκεκριμένης οργάνωσης.  Όσο αυτό το κοινό θα διευρύνεται αριθμητικά τόσο θα αυξάνετε και οι δυναμική του δεξιού ριζοσπαστισμού.

 Η δυναμική αυτή δεν είναι εύκολο να ανακοπεί και σίγουρα δεν μπορεί να ανακοπεί χωρίς οργανωμένο  πολιτικό σχέδιο. Ένα σχέδίο που να στοχεύει πρωτίστως στους ανέργους οι οποίοι έχουν να περιμένουν τα λιγότερα τόσο από το ΛΑΟΣ όσο και από τους νέους σχηματισμούς που έρχονται να αλείψουν αυτό που ονομάζουμε πατριωτικό χώρο. Έτσι και αλλιώς και για αυτά τα κόμματα οι άνεργοι αποτελούν ένα δευτερεύον στήριγμα. Επιπλέον επειδή σχέδια των αριστερών δυνάμεων εμπεριέχουν (ή τουλάχιστον θα έπρεπε) στον πυρήνα τους το ζήτημα της εργασίας είναι ευκολότερο να αντιπαρατεθούν σε εθνικοσοσιαλιστικές θέσεις.

 Κλείνοντας θεωρώ ότι στα πλαίσια της  πολιτικής  πάλης του επόμενου διαστήματος  είναι αδύνατον να κερδίσεις όλο το κοινό που διεκδικεί η Χρυσή Αυγή και θα πρέπει συνειδητά να δεχτείς ότι ένας κόσμος όντως θα εκφραστεί από τον συγκεκριμένο χώρο. Εξάλλου το ζητούμενο είναι πρώτιστος η ανατροπή των κυρίαρχων πολιτικών και εκεί πρέπει να πέσει το βάρος των δυνάμεων της κοινωνίας γιατί μόνο έτσι θα δημιουργηθούν οι συνθήκες περιορισμού του μικροαστικού ριζοσπαστισμού. Σε καμία περίπτωση τέλος οι κυρίαρχες τάξεις δεν θα στοχεύσουν στον περιορισμό αυτών των δυνάμεων, για τρεις κυρίως λόγους. πρώτων γιατί αντιλαμβάνονται ότι ο κύριος  αντίπαλος τους βρίσκετε στον χώρο της αριστεράς , δεύτερον γιατί προτιμούν για τακτικούς λόγους να υπάρχει σύγκρουση μεταξύ των υποτελών τάξεων και τέλος γιατί πιστεύουν ότι στην ύστατη ανάγκη με την επίκληση του πατριωτισμού και κάποιες υποχωρήσεις στην συγκρότηση του νέου συνασπισμού εξουσίας μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτές τις δυνάμεις ως στίριγμα στα πλαίσια μια στρατιγικής έντασης και  βίας.            

 Αν είσαι στατιστικός έχεις το αρνητικό προνόμιο μετά την δημοσίευση κάθε δημοσκόπησης να έρχεται ο κάθέ πικραμένος να σου ζητάει την επιστημονική σου αποψάρα . Και αν η δική σου οπτική και τρόπος που αντιλαμβάνεσαι της δημοσκοπήσεις δεν εντάσσεται στα καθιερωμένα στερεότυπα των τηλεπαράθυρων σε κοιτάνε σαν εξωγήινο. Αν είσαι ενταγμένος και σε πολιτικό φορέα τότε η πλάκα είναι μεγαλύτερη, γιατί τα κομματικά στελέχη θα επικαλεστούν την επιστημονική σου αυθεντία σε κάποια συνεδρίαση για να επαναλάβεις όσα ακούστηκαν ή έχουν γραφτεί ήδη για την εν λόγο δημοσκόπηση. Αν όμως η ανάλυση που θα κάνεις δεν εντάσσεται στο στερεότυπο αρχίζουν να ξεροκαταπίνουν και οι σύντροφοί σου σε κοιτάνε απορημένοι.

 Αν εξαιρέσαμε όλους αυτούς που πιστεύουν ότι όλες οι δημοσκοπήσεις είναι κατευθυνόμενες πλήρως για τους υπόλοιπους η ουσία του προβλήματος είναι βαθιά φιλοσοφική κατά την γνώμη μου. Η κυριαρχία του ντετερμινισμού είναι τόσο βαθιά που για τους περισσότερους , ακόμα και για κάποιους στατιστικούς, είναι αδύνατον να αντιληφθούν και να δεχτούν την έννοια της πιθανότητας. Αν όμως δεν δεχτείς ότι τα αποτελέσματα της στατιστικής είναι αβέβαια τότε δεν θα μπορέσεις ποτέ να έχεις καθαρό βλέμμα απέναντι στις δημοσκοπήσεις. Η τυπική λογική  και ο ντετερμινισμός θα συγκρούονται πάντα με την έννοια του αβέβαιου και σχεδόν πάντα θα επιβάλλονται στις πιθανότητες και την στατιστική. Όποιος λοιπόν δεν έχει διάθεση να ζήσει με την αβεβαιότητα των πιθανοτήτων καλύτερα να μην ξανά ασχοληθεί με τις δημοσκοπήσεις  και ακόμα καλύτερα ας σταματήσεις να διαβάζει αυτό το κείμενο τώρα να είστε σίγουροι ότι δεν θα παρεξηγηθώ καθόλου. Πριν ξεκινήσω να σχολιάζω θα ήθελα να παρατηρήσω ότι το κάνω  μόνο για την συγκεκριμένη εταιρία και αυτό όχι γιατί πιστεύω ότι είναι περισσότερο αντικειμενική ή ότι έχει κάποια καλύτερη μεθοδολογία. Οι λόγοι είναι πολύ συγκεκριμένοι και καθαρά τεχνικοί.

Α) η συγκεκριμένη έρευνα γίνετε σε μηνιαία βάση και πάντα με την ίδια μεθοδολογία

Β) το αποτέλεσμα δίνει εκλογική επιρροή με αναγωγή αναποφάσιστων.

Και επιλέγω αυτά τα δύο σημεία ,γιατί ενώ ξέρω ότι οι αναγωγές εμπεριέχουν πολλούς κινδύνους οι οποίοι μεγαλώνουν όσο ποιο ασταθές γίνετε το πολιτικό σκηνικό , ξέρω ότι για κάθε τι που χάνω στην στατιστική κερδίζω κάτι άλλο και το αντίστροφο. Οπότε επιλέγω την ιστορική συνέχεια και το κοινό μέτρο απεικονίσεων για τη σειρά των ερευνών που είναι η εκλογική επιρροή και η ευθεία προβολή σε βουλευτικές έδρες μετά από κάθε έρευνα.

Η συγκεκριμένη εικόνα χωρίς να κοιτάξεις καν τα νούμερα νομίζω επιβεβαιώνει με τον καλύτερο τρόπο την φάση αναδιάταξης στην οποία βρίσκετε όχι τόσο το πολιτικό σύστημα αλλά κυρίως ο συνασπισμός εξουσίας. Τα δύο μεγάλα κόμματα , οι δύο πόλοι δηλαδή του συνασπισμού  εξουσίας , έχουν αρχίσει και διασπώνται στα συστατικά του συνασπισμού εξουσίας όπως διαμορφώθηκε αυτός από το 1974 και μετά. Μπορεί φαινομενικά η ΝΔ να φαίνεται ότι συγκρατεί τις δυνάμεις τις καλύτερα από το ΠΑΣΟΚ αλλά σε κάθε σύγκρουση που διενεργείτε στο εσωτερικό της, τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά, με την δημιουργία κομμάτων που μπαίνουν δημοκοπικά σχεδόν αμέσως στη βουλή. Με εξαίρεση τη φιλελεύθερη διάσπαση (Μπακογιάννη). Οι μικροαστικές μερίδες που στηρίζαν την ΝΔ όχι απλά ανεξαρτητοποιούνται αλλά συγκροτούν πολιτικές δυνάμεις με δυναμική έτοιμες να ξανά διεκδικήσουν τους όρους ένταξής τους στον νέο συνασπισμό εξουσίας στην πλευρά του λεγόμενου συντηρητικού μπλοκ. Αντίθετα στο ΠΑΣΟΚ οι αποχωρήσεις οδηγούν στα υπάρχοντα κόμματα τις Αριστεράς. Τα ποσοστά των κομμάτων της αριστεράς  όμως δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να αθροιστούν, δεδομένου ότι όχι μόνο δεν υπάρχει προοπτική συνεργασίας, αλλά ακόμα και σε μια τέτοια περίπτωση θα έπρεπε να θεωρούμε δεδομένη την δημιουργία ενός νέου κόμματος που θα έπαιρνε ένα κομμάτι του υποθετικού αθροίσματος των τριών κομμάτων. Είτε θα είχαμε μία μετατόπιση προς τις μικροαστικές διασπάσεις του ΠΑΣΟΚ (Δημαρά, Κατσέλη, κλπ) .Και αυτό γιατί η υπαρκτή πολυδιάσπαση της αριστεράς σχετίζετε κυρίως με την έκφραση μερίδων της αστικής ή της μικροαστικής τάξης που την στηρίζουν και οι οποίες θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι  λογικά θα ήραν  άμεσα την στήριξη σε μία απόπειρα συγκρότησης ενός ενιαίου αριστερού πόλου γιατί τότε αυτός πολύ δύσκολα θα ήταν διατεθειμένος να τσιρίξει τα συμφέροντα αυτών των μερίδων που θα αποτελούσαν μειοψηφία στο εσωτερικό του.

Όσο αφορά την Χρυσή Αυγή νομίζω ότι καταφέρνει να καταγράψει ένα ποσοστό που κατέχει εδώ και χρόνια , ιδεολογικά υπάρχει πριν τον πόλεμο και πρακτικά από την μεταπολίτευση και μετά σε μεγάλο βαθμό ήταν ενταγμένος στο εσωτερικό της ΝΔ και αργότερα του ΛΑΟΣ. Από την άλλη πλευρά δεν έχουμε μια αντίστοιχη αριστερή εικόνα με κάποιο από τα ‘αριστερίστικα’ σχήματα ακόμα και αν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρουσιάζει για πρώτη φορά ένα ποσοστό της τάξης του 1%. Αν και έχω άποψη γιατί συμβαίνει αυτό επειδή ξεπερνάει τους σκοπούς αυτού του κειμένου δεν θα επεκταθώ.

Κλείνοντας γιατί θα διακινδυνεύω να γίνω κουραστικός αν δεν έχω γίνει ήδη θεωρώ ότι η πραγματική δυναμική τον κόμματο θα αρχίσει να απεικονίζεται μόνο όταν προκηρυχθούν οι εκλογές και θα παρουσιάσει στοιχεία σταθεροποίησης ίσως μόνο την τελευταία εβδομάδα της προεκλογικής περιόδου. Μέχρι την έναρξη της προεκλογικής περιόδου δεν πρόκριτε να ασχοληθώ με νούμερα.

Της Χριστίνας Φίλλιπα
8 Μάρτη Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας
Αν και οι πρώτες εκδηλώσεις γυναικείων αντιδράσεων ενάντια στην καταπίεση που βίωναν διαχρονικά οι γυναίκες μπορούμε να πούμε ότι ξεκίνησαν δειλά κατά την περίοδο του διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης,  οι κορυφαίες κινηματικές στιγμές υπήρξαν στα τέλη του 19ου και αρχές του 20ου αιώνα,  ο οποίος σηματοδοτήθηκε απ την εκβιομηχάνιση , την πληθυσμιακή έκρηξη και τις ριζοσπαστικές ιδεολογίες.

Η γέννηση του φεμινιστικού κινήματος θεωρείται το 1848, στη Νέα Υόρκη όταν μία ομάδα γυναικών, με επικεφαλής τη Λουκριτία Μοτ και την Ελίζαμπεθ Κάντυ Στάντον, συγκάλεσαν το πρώτο συνέδριο στην ιστορία του φεμινιστικού κινήματος. Εκεί εκτός από το αίτημα της πολιτικής ως ψήφου παρουσιάζονται οι περιορισμοί που επιβάλλονται στις γυναίκες, στις σπουδές, την εργασία και το γάμο.
Στο ξεκίνημά τους όμως οι διεκδικήσεις των γυναικείων οργανώσεων, έίχαν διαφορές. Γυναικείες οργανώσεις της ανερχόμενης αστικής τάξης που διεκδικούν ψήφο κατά κύριο λόγο  και οι άλλες που αξίωναν  με ταξικά κριτήρια για ίσα εργατικά δικαιώματα με τους άνδρες, και συμπεριελάμβαναν ευρύτερες διεκδικήσεις με αντιρατσιστικά και αντιπολεμικά αιτήματα.
Η 8η Μαρτίου όμως ως παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας καθιερώθηκε προς τιμή δύο αποκλειστικά γυναικείων απεργιακών κινητοποιήσεων που έλαβαν  χώρα στις ΗΠΑ τον 19ο αιώνα.

Η πρώτη, στις 8 Μαρτίου 1857, όταν οι εργαζόμενες στις βιοτεχνίες ενδυμάτων της Ν.Υόρκης, λευκοντυμένες,   διοργάνωσαν μεγάλη πορεία και πικετοφορία, απαιτώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας , ωράριο 10 ωρών (από τις 16), φωτεινές και υγιεινές αίθουσες εργασίας, κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων, άρση της ανισοτιμίας ανδρών και γυναικών, μεροκάματα ίσα με των κλωστοϋφαντουργών και των ραφτών.  Η διαδήλωση αυτή χτυπήθηκε άγρια και βάφτηκε στο αίμα..
Το 1900, οι εργαζόμενες συγκροτούν μερικά από τα μεγαλύτερα σωματεία στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών και διεξάγουν μαχητικούς αγώνες , που καταστέλλονται βιαίως. Οι συνθήκες συνέχιζαν να είναι αξιοθρήνητες στα εργοστάσια και οι γυναίκες δέχονταν πρόστιμα για τα πλέον απίστευτα πράγματα όπως γιατί γελούσαν, μιλούσαν, τραγουδούσαν εν ώρα δουλειάς. Οι υπερωρίες ήταν υποχρεωτικές και συχνές , χωρίς πληρωμή γι αυτές.
Την ίδια περίοδο και στην Ευρώπη , κυρίως Γερμανία, Γαλλία , Αγγλία δημιουργούνται γυναικείες οργανώσεις  που απαιτούν ισότητα και ισονομία.
Το 1903 παρουσιάζεται στην Αγγλία μία πραγματική οργάνωση η WSPU (Women’s Social and Political Union) με πρωτοβουλία της Εμιλυ Πάνκχερστ,  το κίνημα των «σουφραζετών» , που ξεσηκώνει για το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες. Οι σουφραζέτες έγιναν στόχος γελοιοποίησης πολλές φορές, αλλά και φυλακίστηκαν,  όμως δημιούργησαν πολλές σοβαρές δυσκολίες στις κρατικές αρχές.  Αξιοσημείωτο είναι ότι πολλές ηγέτες σουφραζέτες δεν έδειξαν ενδιαφέρον για την εκμετάλλευση των εργατριών και δεν στήριξαν το κίνημά τους.
Το Φεβρουάριο του 1909 στην Ν.Υόρκη ,  έγινε η 2η μεγάλη μακροχρόνια απεργιακή κινητοποίηση με σύνθημα «Ψωμί και Τριαντάφυλλα», που κράτησε  13 βδομάδες και συμμετείχαν σ΄αυτήν περισσότερες από 20.000 εργάτριες. Γυναίκες ξυλοκοπήθηκαν, σύρθηκαν στα δικαστήρια αλλά η  απεργία διαλύθηκε όταν έγιναν συμβιβασμοί στις περισσότερες επιχειρήσεις. Ήταν απίστευτος ο ενθουσιασμός και το πείσμα αυτών των γυναικών.
 Το 1910 στη 2η Συνδιάσκεψη των Εργαζομένων Γυναικών στο Σοσιαλιστικό Συνέδριο της Κοπεγχάγης, μία σπουδαία γερμανίδα επαναστάτρια η ΚΛΑΡΑ ΤΣΕΤΚΙΝ (1857-1933), εμπνευσμένη από τους αγώνες των αμερικανίδων εργατριών, ως φόρο τιμής στις 2 ιστορικές διαδηλώσεις του 1857 και του 1909 ,  πρότεινε και αποφασίστηκε να ορισθεί η 8η Μαρτίου σαν Παγκόσμια Ημέρα των Γυναικών. Και από τότε γιορτάζεται σε όλο τον κόσμο. Επίσημα καθιερώθηκε και από τον ΟΗΕ το 1975 .
Και μέσα από την μικρή αυτή αναδρομή, διερωτάται κανείς..
 Έχουν κάποια σχέση οι αγώνες, οι φυλακίσεις ,η διαπόμπευση , το αίμα που χύθηκε,  με τα σημερινά ξεφαντώματα και τα τσιφτετέλια στους ήχους του «είμαι γυναίκα του κεφιού …» και άλλων παρόμοιων ασμάτων;
  Η  8η Μαρτίου θα πρέπει να είναι σημείο αναφοράς για περισυλλογή, σκέψη, αναδρομή της διαδρομής μας, ως γυναίκες αλλά και ως μητέρες, και του ρόλου μας, διαχρονικά, ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή της κατάλυσης όλων των εργασιακών κεκτημένων για τους συνανθρώπους μας.
Και εν τέλει το ζητούμενο ποιο ήταν και είναι; Να κατακτήσουμε οι γυναίκες  την εξουσία και να γίνουμε νομείς αυτής και των προνομίων της ή να συνδράμουμε με την ευαισθησία και την βιωματική γνώση  στην καλυτέρευση συνθηκών της ζωής μας; Γιατί αυτό που βλέπουμε και σήμερα ακόμα που δοκιμαζόμαστε σκληρά , γυναίκες που αναλαμβάνουν εξουσία,  να αποφασίζουν ή να συναποφασίζουν  με τους άνδρες και να ψηφίζουν απάνθρωπα μέτρα που καταλύουν όλα όσα με αγώνα και αίμα εκείνες οι ηρωικές γυναίκες κατάφεραν.  Πόσο άραγε η κατάκτηση εξουσίας αντί να εκδηλωθεί ως μέσο αντιμετώπισης και εξάλειψης ανισοτήτων και καταπίεσης συνέβαλε στην αλλοτρίωση;
Εδώ θα δανειστώ μια φράση της Μαργαρίτας Ντυράς η οποία είπε, «ότι το σημαντικό δεν είναι να σχεδιάζουμε μόνο πολιτικές αλλά να ανατρέπουμε τα καθιερωμένα».
Χριστίνα Φίλιππα
Σύμβουλος Δημοτικής Κοιν. Φιλοθέης.

Καταρρέει πραγματικά ο δικομματισμός ;

 Ακούω συχνά τον τελευταίο καιρό διάφορες θεωρίες για την κατάρρευση του δικομματισμού και την εκλογική του κατάρρευση. Τις θεωρίες αυτές έρχονται να πλακώσουν τόσο οι δημοσκοπήσεις που δημοσιεύονται τον τελευταίο καιρό όσο η διάχυτη αίσθηση αναβρασμού που υπάρχει στην κοινωνία. Πέραν όμως από τις προσωπικές ή πολιτικές μας ελπίδες καλό είναι να δούμε τα πράγματα με πραγματικούς υλικούς όρους μέσα στην κοινωνία.

 Τι σημαίνει κατάρρευση του δικομματισμού; Αρκεί μια δημοκοπική ή ακόμα και εκλογική κατάρρευση των δύο κομμάτων για να χάσουν πραγματικά την εξουσία;  Ο συνασπισμός εξουσίας όπως διαμορφώθηκε από την μεταπολίτευση και μετά καταρρέει πραγματικά ή απλά επιχειρεί μία αναδιάταξη δυνάμεων , μια νέα συμμαχία με νέους όρους;

 Γιατί μόνο αν καταρρέει ο συνασπισμός εξουσίας μπορούμε να μιλήσουμε και για μία πραγματική κατάρρευση του δικομματισμού. Αλλιώς το μόνο που μπορούμε να περιμένουμε είναι μία αναδιάταξη των δύο κομμάτων σύμφωνα με τον νέο συνασπισμό που θα διαμορφωθεί στο εσωτερικό του ίδιου συστήματος και στην συνέχεια μια μάχη για την αναπαραγωγή και επιβίωση του υπάρχοντα πύρινα της εξουσίας. Των ίδιων οικονομικών συμφερόντων δηλαδή που μας οδήγησαν ως εδώ.

 Μπορεί αρχικά να δούμε ένα περιορισμό της εκλογικής δύναμης των δύο κομμάτων, αλλά δεν πρέπει να ξεγελιόμαστε. Με εκβιαστικά διλήμματα , επιθέσεις προς μία κατακερματισμένη αντιπολίτευση που θα έχει δημιουργηθεί, συγκυβερνήσεις που θα προωθήσουν αντιδημοκρατικούς εκλογικούς νόμους   τα δύο κόμματα θα παλέψουν με κάθε μέσω να αναπαράγουν το δικομματική παιχνίδι και κατ’ επέκταση τα οικονομικά συμφέροντα που εκπροσωπούν.

 Το καίριο ερώτημα λοιπόν είναι καταρρέει ο συνασπισμός εξουσίας ή απλά επιχειρεί μία αναδιάταξη του; Κατά την γνώμη μου δεν έχουμε μία κατάρρευση αλλά μία αναδιάταξη. Κατά την γνώμη μου η απάντηση είναι αναδιάταξη. Και αυτό γιατί δεν υπάρχει διαμορφωμένη μια αντιπολιτευτική συμμαχία ικανή να ξεπροβάλει σαν ως νέος συνασπισμός εξουσίας που υπερασπίζεται διαφορετικά οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα από αυτά του υπάρχοντα συνασπισμού εξουσίας. Και όταν μιλάω για διαφορετικά συμφέροντα μιλάω για των πυρήνα και όχι ευκαιριακές συμμαχίες και αντιπαλότητες που μπορούν να προκύπτουν στο εσωτερικό του υπάρχοντα συνασπισμού εξουσίας.

 Μπορεί στην εξέλιξη της ιστορίας κανένα ερώτημα να μην είναι ντετερμινιστικά απαντημένο , πρέπει όμως να παραδεχτούμε πως τα κυρίαρχα οικονομικά συμφέροντα  που εξουσίασαν την χώρα από το 74 και μετά , έχουν το προβάδισμά στην αναπαραγωγή και της πολιτικής τους εξουσίας μέσα από το υπάρχον δικομματικό σύστημα ακόμα και με πρόσκαιρες απώλειες.

Γιατί δεύτερη κίτρινη;

 Όταν αποφάσιζα να δημιουργήσω αυτό το blog χρειαζόμουν ένα όνομα αντιπροσωπευτικό για τους λόγους που το δημιουργούσα. Και επειδή με τους τίτλους δεν τα πάω καλά όπως ούτε με τα σημεία στίξης αποφάσισα να οικειοποιηθώ έναν τίτλο αθλητικής ραδιοφωνικής εκπομπής που δεν υπάρχει εδώ και καιρό.

 Δεύτερη κίτρινη λοιπόν γιατί στο ποδόσφαιρο όταν δεχτείς  δεύτερη κίτρινη κάρτα πας στα αποδυτήρια πριν τι λήξη του αγώνα. Τι θα κάνεις τώρα στα αποδυτήρια είναι δικό σου θέμα. Μπορείς να βρίσεις τον διαιτητή, την παράγκα ή να κάτσεις να σκεφτείς πώς και γιατί αποβλήθηκες.

 Κάπώς έτσι και στην πολιτική ζωή αν  οι απόψεις σου δεχτούν δεύτερη κίτρινη από τον πολιτικό χώρο που ανήκεις πας στα αποδυτήρια. Τι θα κάνεις μέχρι το επόμενο παιχνίδι είναι όπως στο ποδόσφαιρο. Μπορείς να γκρινιάξεις , να μιλήσεις για κακόβουλους ή να κάτσεις να μετρήσεις τις απόψεις σου με τον εαυτό σου και την κοινωνία εκτός αγωνιστικού χώρου.

 Για αυτό λοιπόν ‘ Δεύτερη Κίτρινη ’