Η ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚΙΚΟΥ ΡΑΙΧ

 Νομίζω ότι τις τελευταίες μέρες έγινε ξεκάθαρο με τον ποιο σαφή τρόπο πια πολιτική δύναμη άνοιξε πραγματικά τις πόρτες της βουλής στον Ναζισμό της Χρυσής Αυγής.  Το ΠΑΣΟΚ είναι η πολιτική δύναμη που έχει επιλέξει από την μέρα ίδρυσης του ΛΑΟΣ να το στηρίξει με κάθε έμμεσο τρόπο. Μπορεί η στήριξη να βασιζόταν στην λογική  ότι κάθε ψήφος στο ΛΑΟΣ είναι χαμένη ψήφος για την ΝΔ και την αριστερά  δεν πρέπει να ξεγελιόμαστε όμως ότι αυτό είναι το γεγονός που νομιμοποίησε στην συνείδηση των Ελλήνων τις ξενοφοβικές  και ακροδεξιές ιδέες. Το ΠΑΣΟΚ και τα ΜΜΕ που το στηρίζουν όλα αυτά τα χρόνια έστησαν μια μακροχρόνια και συστηματική καμπάνια   όλων των ιδεών που θα μετέφεραν ψήφους από την ΝΔ και τους απογοητευμένος μικρομεσαίος του ΠΑΣΟΚ προς το ΛΑΟΣ και μακριά από την αριστερά.

 Ο κοινωνικός αυτοματισμός στον οποίο τόσο επένδυσε το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ τόσα χρόνια υπήρξε το καλύτερο υπόστρωμα του συντεχνιακού φασισμού αρχικά και του Ναζισμού  στην συνέχεια, όταν το ΛΑΟΣ άρχισε να καταρρέει μέσα από την διαδικασία της συγκυβέρνησης. Οι παραινέσεις λοιπόν του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ σήμερα, για να μείνει εκτός βουλής η Χρυσή Αυγή μόνο ως υποκρισία και αθλιότητα μπορούν να χαρακτηριστούν. Το ΠΑΣΟΚ είναι αυτό που σε αυτή την προεκλογική περίοδο μέσω των υπουργών επέλεξε μια πολιτική συζήτηση που στήριζε τον Ναζισμό.  Γιατί πια πολιτική δύναμη τρέφεται όταν οι πρυτάνεις αποκαλούνται μαϊμούδες; Ποιοι στηρίζονται όταν ανοίγουν στρατόπεδα για τους παράνομούς μετανάστες από τον Χρυσοχοίδη η αριστερά ή ο ναζισμός; Όσο για τον τρόπο που διαχειρίστηκαν το θέμα της  πόρνης ,όχι δεν θα την πω ιερόδουλή δεν έχει τίποτα ιερό στην κοινωνία μας αυτή η δουλειά , τι καλύτερο μπορούν να κάνουν για να φέρουν τα κίτρινα αστέρια στο σήμερα;

 Μην ξεγελιέστε οι υπουργοί υγείας τάχα και αστυνομίας δημοσιοποίησαν το γεγονός. Αυτοί που ήξεραν τόσα χρόνια να κάνουν διαφημίσεις για τα μακέτα του Σιμήτη και του εθνικού στόχου τις Ολυμπιάδας που σφράγισε την οικονομική χρεοκοπίά αλλά τα τελευταία χρόνια έχουν εξαφανίσει κάθε καμπάνια για το AIDS.

 Η Σοσιαλδημοκράτες εξάλλου ποτέ δεν δίστασαν όταν χρειάσθηκε , να στραφούν στην ακροδεξιά για να υπερασπιστούν τον καπιταλισμό και να χτυπήσουν την αριστερά.

ΟΣΟΙ ΣΗΜΕΡΑ ΝΙΩΘΕΤΕ ΑΣΦΑΛΕΙΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΙΛΗΣΕΤΕ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΣΙΓΟΥΡΟΙ ΟΤΙ ΕΙΣΤΕ Ο ΑΥΡΙΑΝΟΙ ΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΙ

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ

 Όσο πλησιάζει ο χρόνος των εκλογών οι κυρίαρχες πολίτικες δυνάμεις σε συνεργασία με το σύνολο των μηχανισμών εξουσίας που έχουν δημιουργήσει όλα αυτά τα χρόνια θα αποπειραθούν να θέσουν εκβιαστικά διλήμματα στους ψηφοφόρους ώστε να τους αποπροσανατολίσουν από το πραγματικό διακύβευμα  αυτών των εκλογών. Έτσι ώστε να μπορέσουν να πετύχουν έναν εκλογικό συσχετισμό δυνάμεων που θα τους επιτρέψει όχι μόνο να συνεχίσουν τις ίδιες πολιτικές επίθεσης, στα εισοδήματα και τα εργασιακά δικαιώματα , αλλά και να μετασχηματίσουν συνολικά την κοινωνική δομή. Γιατί ο πραγματικός στόχος των μνημονικών πολιτικών δεν είναι η επίλυση της κρίσης χρέους που δημιουργήθηκε εξαιτίας της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης. Πραγματικός στόχος είναι ο συνολικός μετασχηματισμός του κοινωνικού και παραγωγικού μοντέλου της χώρας. Ένας μετασχηματισμός που όχί απλά θα διασφαλίσει την λογιστική κερδοφορία των τραπεζών , των πολυεθνικών και των μεγάλων Ελληνικών επιχειρήσεων, αλλά που πάνω από όλα θα δημιουργήσει ένα σύμπλεγμα εργασιακών και κοινωνικών σχέσεων γενικότερα που θα επιτρέψει στο κεφάλαιο την πλήρη ιδεολογική, πολιτική και οικονομική κυριαρχία.

 Στόχος είναι η δημιουργία μιας νέας δημοκρατίας όχι απλά ολιγαρχικής αλλά πλήρως υποταγμένης στην καθοδήγηση οργανισμών και μηχανισμών που μοναδικό στόχο έχουν την διαρκή και ανεμπόδιστη  αναδιάρθρωση του κεφαλαίου και την εξασφάλιση   των σχέσεων εξουσίας. Χωρίς υπερβολή θα μπορούσε να πούμε ότι στόχος είναι ένας νέος μεσαίωνας υπό τον μανδύα μιας ψευδοδημοκρατίας . στα πλαίσια αυτού του νέου μεσαίωνα την θέση της εκκλησίας και των καρδιναλίων θα αναλάβουν οι αγορές και οι τεχνοκράτες που θα αναπαράγουν την  εξουσία που θα παραμένει στα χέρια των μεγάλων FUNDS που στην πραγματικότητα ελέγχουν την πλειοψηφία των εμπορευμάτων σήμερα. Η Ελλάδα , η Πορτογαλία και η Ισπανία είναι οι πρώτοι κρίκοι της αλυσίδας που ετοιμάζεται να δέσει τους λαούς της Ευρώπης.

 Από την πλευρά τους λοιπόν οι πολιτικές του μνημονίου αποτελούν μονόδρομο. Επιστρέφοντας στην στάση μας σε αυτές τις εκλογές πρέπει να βάλουμε πρώτα το πραγματικό ερώτημα. Με ποιους και για ποιό μέλλον. Αρκεί το του δίλημμα μνημόνιο ή όχι μνημόνιο; Είναι όλες οι αντιμνημονιακές δυνάμεις  ίδιες; Δίνουν πραγματικά την δυνατότητα της μελλοντικής συντριβής των αντιδραστικών δυνάμεων που κυριαρχούν σήμερα; Μπορούν τα κόμματα που δημιουργήθηκαν από τα σπλάχνα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να ανοίξουν νέους δρόμους ή απλά θα προσπαθήσουν να συντηρήσουν ένα πρόσφατο βολικό για κάποιους παρελθόν το οποίο θα συντριβεί στην επόμενη επίθεση των μητρικών κωμάτων; Μπορεί ο Εθνικοσοσιαλισμός της Χρυσής Αυγής να δώσει πραγματικά μια άλλη προοπτική; Μια ιδεολογία που εκτός των φρικιαστικών της εγκλημάτων απέναντι στην ανθρωπότητα , βρήκε πάντα και παντού σύμμαχο το εθνικό κεφάλαιο και αποτέλεσε των καλύτερο υπηρέτη του ενάντια στους εργαζόμενους υπερασπιζόμενη τα κέρδη του;

Κατά την γνώμη μου η απάντηση σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα είναι όχι. Αν λοιπόν υπάρχει μια δύναμη την οποία μπορεί να επιλέξει κάποιος σήμερα είναι η Αριστερά. Όχι ίσως για αυτό που εκφράζεται σήμερα με τον κατακερματισμό της , άλλα για της πραγματικές δυνατότητες που δίνει η ιδεολογία της. Μια ιδεολογία που στον πυρήνα  της έχει έναν νέο παραγωγικό και κοινωνικό μοντέλο. Όχι αυτό που έζησαν στην χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού. Με στοιχεία ίσως αλλά σίγουρα όχι αυτό. Ένα νέο μοντέλο πραγματικής δημοκρατίας, ισότητας και ισορροπίας με την φύση. Μπορεί σήμερα να μην φαίνεται με τον ποιο καθαρό τρόπο ποια από τις υπαρκτές πολιτικές δυνάμεις θα μπορέσει να υπηρετήσει έναν τέτοιο στόχο γιατί ίσως να μην έχει δημιουργηθεί κιόλας. Σίγουρα όμως η εκλογική και πολιτική υποστήριξη δυνάμεων όπως ο ΣΥΡΙΖΑ το ΚΚΕ αλλά και των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς μπορεί να ανοίξει δρόμους για το μέλλον όλων μας , των παιδιών μας και των  εγγονιών μας.

 Οι εκλογές αυτές είναι μια ακόμα μάχη στην διαδρομή της ιστορίας , το πόσο σημαντική θα είναι για το μέλλων θα εξαρτηθεί από την στάση όλων μας. Ας δώσουμε λοιπόν ένα γερό χτύπημα στις δυνάμεις της συντήρησης ακόμα και αν  δεν είμαστε σίγουροι για της δυνατότητες της αριστεράς του σήμερα.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΣΥΝΤΕΧΝΙΕΣ

. Ένα από τα θέματα που θα έπρεπε να είχε ανοίξει από καιρό η αριστερά με έναν επιθετικό τρόπο κατά την γνώμη είναι το θέμα των συντεχνιών. Για να γίνει αντιληπτός ο λόγος που θα έπρεπε να είχε ανοίξει από καιρό μια τέτοια συζήτηση, θα πρέπει να δοθεί αρχικά μια καλή περιγραφή της συντεχνίας και να διαχωριστεί με έναν ξεκάθαρο τρόπο τόσο από την συνδικαλιστική και κρατική γραφειοκρατία αλλά και από τα τμήματα εκείνα των εργαζομένων που είτε έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με τον συνασπισμό εξουσίας είτε οικονομικά και εργασιακά διέπονται από ιδιαίτερες σχέσεις. Οι συντεχνίες δημιουργούνται και λειτουργούν ως κλειστές ομάδες ελεύθερων επαγγελματιών οι οποίοι αποκτούν ιδιαίτερα προνόμια, υπεράσπισης τόσο του εισοδήματός τους όσο και της επαγγελματικής τους ιδιότητας. Αποτελούν ουσιαστικά μια δευτερεύουσα παραγωγική σχέση μέσα στον κυρίαρχο καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Μία παραγωγική σχέση κατάλοιπο της φεουδαρχίας η οποία για διάφορους ιστορικούς λόγους στην Ελλάδα συνεχίζει να υπάρχει ως σήμερα και μάλιστα να έχει και μια διάχυτη και ισχυρή πολιτική εκπροσώπηση η οποία εκτείνετε με διαφορετική ένταση σε όλους τους κοινοβουλευτικούς σχηματισμούς. Η κυριαρχία γιατρών και δικηγόρων στο βουλευτικό αξίωμα αποτελεί την ποιο κοινή έκφραση της συναλλαγής των συντεχνιών με την κυρίαρχη πολιτική και οικονομική τάξη. Το ερώτημα λοιπόν που μπαίνει για την αριστερά είναι αν μπορεί να διεκδικήσει πραγματικά μια πολιτική συμμαχία με τις συντεχνίες και ειδικότερα με ποιες και με τι προοπτική απάντηση σίγουρα δεν μπορεί να είναι μονοσήμαντη αλλά θα πρέπει για κάθε μία από τις συντεχνίες να μπουν πολιτικοί όροι συνεργασίας. Οι όροι αυτοί όμως αν δεν έχουν μια σαφή σχέση κυριαρχίας και στα τρία επίπεδα πολιτικό ιδεολογικό οικονομικό δεν μπορούν να αποτελέσουν για τους εργαζόμενους τίποτα άλλο παρά μια ευκαιριακή βραχυπρόθεσμη συμμαχία. Αυτό είναι λοιπόν ένα από τα διλήμματα που έχουν σήμερα τα αριστερά κόμματα στο επίπεδο των συμμαχιών . Θα έρθουν σε ρήξη με τα συντεχνιακά συμφέροντα συγκεκριμένων ελεύθερων επαγγελματιών οι οποίοι έχουν συγκροτήσει συντεχνίες αναζητώντας την συμμαχία με αυτές τις ομάδες οι άτομα που μπορούν να ενταχθούν σε ένα συγκεκριμένο προοδευτικό σχέδιο ή να προχωρήσει σε μια ευκαιριακή εκλογική συμμαχία πάνω σε ένα πολύ χαλαρό πολιτικό πλαίσιο οπού δεν θα βάζει το ζήτημα των ειδικών σχέσεων των συντεχνιών με το κυρίαρχό σύστημα και η οποία θα καταρρεύσει αστραπιαία στην πρώτη αλλαγή τακτικής των κυρίαρχών δυνάμεων εξουσίας. Ο μόνος τρόπος για να πάρει μια ξεκάθαρη θέση πάνω σε αυτό το ζήτημα , είναι να πάρει θέση στα ειδικά συντεχνιακά προνόμια και να μιλήσει ανοιχτά που για ποιους λόγους υπάρχει αναγκαιότητα κατάργησής τους. Αν είχε ανοίξει την συζήτηση έγκαιρα και με ταξικά κριτήριο τώρα θα βρισκόταν σε πλεονεκτική θέση από πολλές απόψεις. Επειδή ποτέ δεν είναι αργά ας το κάνει τώρα μόνο να κερδίσει έχει ακόμα αν και φαινομενικά θα χάσει μερικές ψήφους το ιδεολογικό κέρδος μπορεί να λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά στην προσέλκυση άλλων ομάδων ψηφοφόρων.