ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

 Πάντα πίστευα ότι ένα θέμα το οποίο δεν μπορείς να αποφύγεις να συζητήσεις όσο και αν προσπαθήσεις αυτό είναι το θέμα της σχέσης της αριστερά με την βία. Μάλιστα όσο περισσότερο καθυστερείς να ανοίξεις μόνος σου την συζήτηση τόσο αυτή θα έρχεται όλο και πιο επιβλητικά στο προσκήνιο. Όσο και αν προσπαθείς να κρυφτείς πίσω από πασιφιστικές θεωρίες , λεγκαλισμούς και διάφορες άλλες θεωρήσεις. Μάλιστα όσο περισσότερο καθυστερείς να ανοίξεις την συζήτηση τόσο σε δυσμενέστερη θέση θα βρεθείς όταν χρειαστεί να πάρεις αποφάσεις. Γιατί χωρίς θεωρητική και πολιτική επεξεργασία είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα οδηγηθείς σε λάθη και ανεπάρκειες Σε μια τέτοια κατάσταση βρισκόμαστε τώρα. Η  συστηματική άρνηση από τις οργανωμένες δυνάμεις τις αριστεράς να θέσουν την βία σε κρητική και ανάλυση μας φέρνουν στην δύσκολή θέση να πρέπει να τοποθετηθεί ο καθένας μας αυτή την εποχή στο θέμα με βάση κυρίως τις προσωπικές του απόψεις και όχι υπό το πρίσμα μια συλλογικής χρόνιας διαδικασίας.

 Αλλά ακόμα και σήμερα που το ζήτημα μπαίνει με τον πιο επιτακτικό τρόπο, όχι ως επιλογή της αριστεράς άλλα ως επιλογής του αντιπάλου, ακόμα και σήμερα ελάχιστες πολιτικές δυνάμεις φαίνονται διατεθειμένες να το περιλάβουν στις αναλύσεις τους και τις συλλογικές διαδικασίες. Όσο και αν κάποιοι αρνούνται να το συζητήσουν είτε λάθος εκτίμησης της πραγματικότητας, είτε για λόγους που αγγίζουν τους όρους της συλλογικής ψυχοπαθολογίας το θέμα της βίας έχει ανοίξει στην πράξη. Έχει ανοίξει από την στιγμή που γίνετε απόπειρα για την ανάπτυξη ενός φασιστικού κινήματος από την πλευρά της Χρυσής αυγής υπό την ανοχή και συνεργασία ,τουλάχιστον μέρους του κρατικού μηχανισμού.

 Από την στιγμή λοιπόν που υπάρχει τουλάχιστον μία οργανωμένη πολιτική δύναμη διατεθειμένη να εξασκήσει παρακρατική και ημικρατική βία , για τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις μπαίνει το ερώτημα πια θέση παίρνουν απέναντι στην φασιστική βία. Από την πλευρά των αστικών δυνάμεων (ΔΗΜΑΡ-ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) η απάντηση έως τώρα είναι η χλιαρή καταδίκη. Το ερώτημα λοιπόν μπαίνει για τις πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς. Το ΚΚΕ επέλεξε την φραστική καταδίκη και από εκεί και πέρα σχεδόν τίποτα. Ο χώρος της ριζοσπαστικής αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εξωκοινοβουλευτική αριστερά, αναρχικός χώρος) από την άλλη φαίνεται να επιλέγει έναν πιο κινηματικό τρόπο δράσης. Η κινηματική δράση όμως φέρνει τις πολιτικές δυνάμεις αντιμέτωπες και  στον χώρο της υλικής αντιπαράθεσης . Έτσι μπαίνει λοιπόν στην πράξη το ζήτημα της βίας και της αντιμετώπισης της στο επίπεδο της αυτοάμυνα για την ριζοσπαστική αριστερά.

 Αν λοιπόν στοχεύουμε πραγματικά σε ένα αποτελεσματικό αντιφασιστικό κίνημα που θα περιορίσει πραγματικά το πεδίο δράσης των αντιπάλων θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιπαρατεθούμε και μαζί τους. Μπορεί η βία να μην αποτέλεσε ποτέ τον τρόπο που έκανε πολιτική η αριστερά , η ανάγκη χρήσης της όμως παρουσιάστηκέ και πάλι στο παρελθόν έτσι σχεδόν σίγουρα θα παρουσιαστεί και σήμερα. Η βεβαιότητα δεν πηγάζει από κάποιον φετιχισμό αλλά από τον ίδιο τον χαρακτήρα του φασισμού που αργά ή γρήγορα θα κατηγορήσει ως αντεθνική όχι μόνο την παρουσία των μεταναστών αλλά και την παρουσία της αριστεράς, του συνδικαλισμού και γενικά ότι δεν χωράει στην δικιά τους αντίληψη. Τα πρώτα δείγματα τα έχουμε ήδη όσο όμως η βία τους μένει αναπάντητη τόσο οι επιθέσεις θα επεκτείνονται.

 Είναι μία συζήτηση που όσο δύσκολη και επικίνδυνη αν φαντάζει σε κάποιους  πρέπει να γίνει και να γίνει άμεσα γιατί αλλιώς το όποιο αντιφασιστικό κίνημα είτε θα καταστεί αναποτελεσματικό είτε θα καταρρεύσει από τις αντιφατικές αντιδράσεις στις προκλήσεις και επιθέσεις που θα δεχτεί. Σε τελική ανάλυση μια τέτοια συζήτηση μόνο χρήσιμη μπορεί να είναι αφού και το ίδιο το κράτος θα οδηγήσει από μόνο του την πολιτική αντιπαράθεση στην βία αν συνεχίσει να νιώθει ότι ηττάται στην πολιτική. Μια ματιά στα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων στην Ισπανία και της αντίδρασης της Ισπανικής κυβέρνηση νομίζω ότι μπορεί να πείσει τον καθένα μας για την καταστολή και το επίπεδο της βίας που θα ξανά αντιμετωπίσομε και στην Ελλάδα.  

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ

 Ακούω καθημερινά ανθρώπου να μιλάνε για την Χρυσή Αυγή λες και είναι καμιά ρετρό ξεπερασμένη κατάσταση και αναρωτιέμαι αν οι άνθρώποι καταλαβαίνουν γιατί πράγμα μιλάνε; Άγνοια , ανοησία , φόβος, ίσως , ίσως και όλα αυτά μαζί. Αυτή τη στιγμή δεν θέλω να αναφερθώ ούτε στους φοβισμένους μικροαστούς , ούτε  στους μπερδεμένους  εργαζόμενους. Ο εύκολος στόχος των μεταναστών , η στρατιωτική πειθαρχία και η ψευτομαγκιά  ίσως να ενθουσιάζει κάποιους. Δεν με νοιάζει αυτή την στιγμή. Αυτό που με ενοχλεί πραγματικά είναι ο ηθικοπλαστικός λόγος της αριστεράς και  η αδυναμία της να συζήτησει με πραγματικά υλικούς όρους.

 Η ξενοφοβία , ο φασισμός και ο εθνικισμός δεν είναι θεωρίες και πρακτικές που συγκρούονται με τα ανθρωπιστικά μας συναισθήματα απλός Οι μετανάστες δεν βρέθηκαν τυχαία εδώ, βρέθηκαν εξαιτίας των απαράδεκτων πολιτικών των ΗΠΑ και της Ευρώπης . Είναι τα διαφορετικά αποτελέσματα διαφορετικών μορφών της ίδιας ταξικής καταπίεσης. Οι Ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι , η φτώχια είναι η ίδια όψη του ίδιου νομίσματος. Η όψη που βιώνουν οι εργαζόμενοι των αναπτυσσόμενων χωρών, Πόλεμος ,Εκμετάλλευση, κοινωνική Βία, είναι η άλλη όψη του νομίσματος που βιώνουν οι εργαζόμενοι της Ευρώπης και των ΗΠΑ, Λιτότητα , Ανεργία, Φτώχια. Αυτοί φεύγουν κυνηγημένοι  εμείς δεν έχουμε που να πάμε πέρα από την Ευρώπη.

 Ο φασισμός , ο εθνικισμός, η Χρυσή Αυγή λοιπόν έρχονται να χτυπήσουν αυτούς, αυτούς που ζούνε καθημερινά τα ίδια με τους Έλληνες και Ευρωπαίους εργαζόμενους σε άλλο μέγεθος ίσως , αλλά στον πυρήνα της, την ίδια καταπίεση. Κάθε φορά που μιλάμε λοιπόν για τους μετανάστες δεν μιλάμε για ένα ανθρωπιστικό πρόβλημα. Μιλάμε για το δικό μας πρόβλημα σε άλλο μέγεθος. Κάθε φορά λοιπόν που οι φασίστες χτυπάνε μετανάστες χτυπάνε εμάς.

 Γιατί οι φασίστες είναι το τελευταίο εργαλείο των καταπιεστών μας. Είναι το εργαλείο του φόβου, της φανταστικής εθνικής μεγαλοπρέπειας που τσακίζουν καθημερινά στους χώρους εργασίας. Της εθνικής αξιοπρέπειας και μεγαλείου που επικαλούνται κάθε φορά που μας έχουν ανάγκη για να κάνουμε την δουλειά τους. Δουλειά με χαμηλό κόστος σε σχέση με το κέρδος τους. Ευρώ και Ολυμπιακοί χτίστηκαν από τα χέρια Ελλήνων και μεταναστών σε χαμηλές κερδοφόρες τιμές. Για αυτό και η Χρυσή Αυγή αφού απείλησε τους μετανάστες ,τους μαχαίρωσε, βρήκε τον πραγματικό αντίπαλο να απειλήσει με βία. Να απειλήσει με βία την αριστερά  και να καλέσει δήθεν τον λαό για προστασία. Την μόνή προστασία  που βρήκε όμως ήταν το άλλο πρόσωπο της, την αστυνομία, την άλλη γροθιά των καταπιεστών μας και περιχαρακώθηκε στα γραφεία της τα φρουρούμενα από την κυβέρνηση ΝΔ-ΔΗΜΑΡ και περίμενε αλλά επειδή ξέρει μόνο την βία δεν κατάλαβε το νόημα.

 Το νόημα που δεν κατάλαβαν και πολλοί αριστεροί , οργανωμένοι δήθεν. Αυτοί που έμεινα σπίτια τους αυτοί που τους θεωρούν λίγους να ασχοληθούν, αυτή την εποχή που γίναμε αξιωματική αντιπολίτευση. Η δύναμη όμως σύντροφοι είναι τα σώματά μας , η μάζα μας, αυτή είναι που τους  τρομάζει, αυτή τους στέλνει στις τρύπες τους. η παρουσία στις αντιφασιστικές πορείες δεν είναι χαμένος χρόνος είναι η δύναμή μας , η απειλή της υψωμένης μας γροθιάς, της γροθιάς που θα τους τσακίσει στις επόμενες εκλογές. Η γροθιά που θα τους πάρει την εξουσία.

 Το καλοκαίρι δεν είναι δικαιολογία, η κούραση από τις εκλογές ούτε, ούτε η κούραση από την δουλιά. Το δεύτερο χέρι τους πρέπει να κοπεί τώρα. Μην ξεγελιέστε κάθε νίκη εναντίον τους είναι νίκη κατά του μνημονίου, κατά της αβάσταχτης φορολογίας, κατά του πραγματικού εχθρού.΄

   ΔΗΜΑΡ- ΠΑΣΟΚ δεν θα τους αγγίξουν  είναι συνεργάτες τους. Η ΝΔ θέλει να τους απορροφήσει Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να τους τσακίσει. Είναι κομμάτι του εχθρού του και πρέπει να το  κόψει. Αλλιώς χαζεύει δεν βλέπει τα εργαλεία του αντιπάλου. Οι φασίστες πάντα και παντού στήριξαν κεφάλαιο τους πλούσιους. Αυτοί έγιναν το όπλο τους ο πληρωμένος δολοφόνος της υπεύθυνης αριστεράς κάθε επλοχής.