Πάντα πίστευα ότι ένα
θέμα το οποίο δεν μπορείς να αποφύγεις να συζητήσεις όσο και αν προσπαθήσεις
αυτό είναι το θέμα της σχέσης της αριστερά με την βία. Μάλιστα όσο περισσότερο
καθυστερείς να ανοίξεις μόνος σου την συζήτηση τόσο αυτή θα έρχεται όλο και πιο
επιβλητικά στο προσκήνιο. Όσο και αν προσπαθείς να κρυφτείς πίσω από
πασιφιστικές θεωρίες , λεγκαλισμούς και διάφορες άλλες θεωρήσεις. Μάλιστα όσο
περισσότερο καθυστερείς να ανοίξεις την συζήτηση τόσο σε δυσμενέστερη θέση θα
βρεθείς όταν χρειαστεί να πάρεις αποφάσεις. Γιατί χωρίς θεωρητική και πολιτική
επεξεργασία είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα οδηγηθείς σε λάθη και ανεπάρκειες Σε μια
τέτοια κατάσταση βρισκόμαστε τώρα. Η
συστηματική άρνηση από τις οργανωμένες δυνάμεις τις αριστεράς να θέσουν
την βία σε κρητική και ανάλυση μας φέρνουν στην δύσκολή θέση να πρέπει να
τοποθετηθεί ο καθένας μας αυτή την εποχή στο θέμα με βάση κυρίως τις προσωπικές
του απόψεις και όχι υπό το πρίσμα μια συλλογικής χρόνιας διαδικασίας.
Αλλά ακόμα και σήμερα
που το ζήτημα μπαίνει με τον πιο επιτακτικό τρόπο, όχι ως επιλογή της αριστεράς
άλλα ως επιλογής του αντιπάλου, ακόμα και σήμερα ελάχιστες πολιτικές δυνάμεις
φαίνονται διατεθειμένες να το περιλάβουν στις αναλύσεις τους και τις συλλογικές
διαδικασίες. Όσο και αν κάποιοι αρνούνται να το συζητήσουν είτε λάθος εκτίμησης
της πραγματικότητας, είτε για λόγους που αγγίζουν τους όρους της συλλογικής
ψυχοπαθολογίας το θέμα της βίας έχει ανοίξει στην πράξη. Έχει ανοίξει από την
στιγμή που γίνετε απόπειρα για την ανάπτυξη ενός φασιστικού κινήματος από την
πλευρά της Χρυσής αυγής υπό την ανοχή και συνεργασία ,τουλάχιστον μέρους του
κρατικού μηχανισμού.
Από την στιγμή λοιπόν
που υπάρχει τουλάχιστον μία οργανωμένη πολιτική δύναμη διατεθειμένη να
εξασκήσει παρακρατική και ημικρατική βία , για τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις
μπαίνει το ερώτημα πια θέση παίρνουν απέναντι στην φασιστική βία. Από την
πλευρά των αστικών δυνάμεων (ΔΗΜΑΡ-ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) η απάντηση έως τώρα είναι η χλιαρή
καταδίκη. Το ερώτημα λοιπόν μπαίνει για τις πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς.
Το ΚΚΕ επέλεξε την φραστική καταδίκη και από εκεί και πέρα σχεδόν τίποτα. Ο
χώρος της ριζοσπαστικής αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εξωκοινοβουλευτική αριστερά,
αναρχικός χώρος) από την άλλη φαίνεται να επιλέγει έναν πιο κινηματικό τρόπο
δράσης. Η κινηματική δράση όμως φέρνει τις πολιτικές δυνάμεις αντιμέτωπες και στον χώρο της υλικής αντιπαράθεσης . Έτσι μπαίνει
λοιπόν στην πράξη το ζήτημα της βίας και της αντιμετώπισης της στο επίπεδο της αυτοάμυνα
για την ριζοσπαστική αριστερά.
Αν λοιπόν στοχεύουμε πραγματικά
σε ένα αποτελεσματικό αντιφασιστικό κίνημα που θα περιορίσει πραγματικά το
πεδίο δράσης των αντιπάλων θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιπαρατεθούμε και
μαζί τους. Μπορεί η βία να μην αποτέλεσε ποτέ τον τρόπο που έκανε πολιτική η
αριστερά , η ανάγκη χρήσης της όμως παρουσιάστηκέ και πάλι στο παρελθόν έτσι
σχεδόν σίγουρα θα παρουσιαστεί και σήμερα. Η βεβαιότητα δεν πηγάζει από κάποιον
φετιχισμό αλλά από τον ίδιο τον χαρακτήρα του φασισμού που αργά ή γρήγορα θα
κατηγορήσει ως αντεθνική όχι μόνο την παρουσία των μεταναστών αλλά και την
παρουσία της αριστεράς, του συνδικαλισμού και γενικά ότι δεν χωράει στην δικιά
τους αντίληψη. Τα πρώτα δείγματα τα έχουμε ήδη όσο όμως η βία τους μένει αναπάντητη
τόσο οι επιθέσεις θα επεκτείνονται.
Είναι μία συζήτηση
που όσο δύσκολη και επικίνδυνη αν φαντάζει σε κάποιους πρέπει να γίνει και να γίνει άμεσα γιατί αλλιώς
το όποιο αντιφασιστικό κίνημα είτε θα καταστεί αναποτελεσματικό είτε θα καταρρεύσει
από τις αντιφατικές αντιδράσεις στις προκλήσεις και επιθέσεις που θα δεχτεί. Σε
τελική ανάλυση μια τέτοια συζήτηση μόνο χρήσιμη μπορεί να είναι αφού και το ίδιο
το κράτος θα οδηγήσει από μόνο του την πολιτική αντιπαράθεση στην βία αν συνεχίσει
να νιώθει ότι ηττάται στην πολιτική. Μια ματιά στα γεγονότα των τελευταίων
εβδομάδων στην Ισπανία και της αντίδρασης της Ισπανικής κυβέρνηση νομίζω ότι
μπορεί να πείσει τον καθένα μας για την καταστολή και το επίπεδο της βίας που
θα ξανά αντιμετωπίσομε και στην Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου