ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΦΕΔΡΕΙΑ ΤΟΥΣ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ;

Η κυβέρνηση που συγκροτήθηκε από τα τρία κόμματα μετά τις εκλογές της 17^ης Ιούνη μοιάζει κάθε μέρα που περνάει όλο και περισσότερο με την τελευταία πολιτική επιλογή από την πλευρά των οικονομικών ελίτ της Ελλάδας και της Ευρώπης. Γιατί τι άλλο μπορεί να είναι μια κυβέρνηση με ελάχιστα πολιτικά στελέχη όπου των κυρίαρχο λόγο έχουν οι εκπρόσωποι του οικονομικού κατεστημένου της χώρας;

 Το μήνυμα που στάλθηκε με τις επιλογές υπουργών στα δύο κύρια οικονομικά υπουργία αυτό των οικονομικών και της ναυτιλίας είναι όσο πιο σαφές γίνετε, ότι ψευδαισθήσεις και αν προσπαθούν να καλλιεργηθούν μέσα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Το μήνυμα με απλά λόγια λέει .ότι το πολιτικό προσωπικό μπαίνει στην άκρη όσο αφορά την διακυβέρνηση της χώρας  και την εκτελεστική εξουσία την αναλαμβάνει απευθείας και πλήρως η ίδια οικονομική ελίτ της χώρας. Μπορεί ο εφοπλιστής υπουργός ναυτιλίας να εξαναγκάστηκε  σε παραίτηση για τεχνικούς λόγους κανένα μέλος και των τριών κομμάτων όμως που συγκροτούν την κυβέρνηση δεν θεωρούν ότι η επιλογή ήταν λάθος. Όσο αφορά τον εταίρο  υπουργό οικονομίας που παραιτήθηκε ή επιλογή αντικατάστασης παρέμεινε ίδια αν δεν χειροτέρεψε κιόλας . Πρώην τραπεζίτης εκπρόσωπος των βιομηχάνων αρχιτέκτονας της εισόδου της χώρας στο Ευρώ.

 Μια τέτοια κυβέρνηση είναι σαφές ότι δεν είναι σε καμία περίπτωση μια συμμαχική κυβέρνηση πολιτικών δυνάμεων. Είναι μια κυβέρνηση των οικονομικών ελίτ που την νομιμοποιούν τρία κόμματα μαριονέτες. Το μόνο λοιπόν που μπορούμε να περιμένουμε από τους εκπροσώπους και των τριών κομμάτων είναι παρεμβάσεις ελάσσονος σημασίας με τις οποίες θα προσπαθήσουν να κερδίσουν την επιβίωσή τους με την ελπίδα ότι η κυβέρνηση και η χώρα δεν θα καταρρεύσουν πρόωρα. Τουλάχιστον όχι τόσο γρήγορα και με τόσο θορυβώδη τρόπο που θα έφερνε με ευκολία τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Θέλουν να έχουν την ελπίδα ότι θα μπορέσουν να κρατήσουν πολιτικό όμηρο τον ΣΥΡΙΖΑ μετά τις επόμενες εκλογές.

 Για να το πετύχουν αυτό θα δούμε πολλά το επόμενο διάστημα, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι δυνάμεις που έχουν την εξουσία διατηρούν πάντα την πρωτοβουλία των κινήσεων μέχρι την τελική ανατροπή τους. είναι σίγουρό ότι δευτερεύοντες κοινοβουλευτικές κινήσεις όπως αυτή του κανονισμού της βουλής θα οδηγήσουν σε  έναν νέο εκλογικό νόμο. Έναν εκλογικό νόμο έκτρωμα που θα έχει έναν και μόνο στόχο την μη αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ.

 Το καθήκον που μπαίνει λοιπόν για τον ΣΥΡΙΖΑ, αν θέλει να παραμείνει στην πλευρά των ριζοσπαστικών δυνάμεων που έχουν στόχο την ανατροπή του υπάρχοντος συνασπισμού εξουσίας , είναι διπλό. Πρώτα από όλα πρέπει να ασκήσει μια αντιπολίτευση που να επιταχύνει την προδιαγραμμένη κατάρρευση αυτής της κυβέρνησης. Μια αντιπολίτευση σε ιδεολογικό , πολιτικό και οικονομικό επίπεδο. Ώστε να καταδείξει με κάθε τρόπο την ταξική σύνθεση της κυβέρνησης και την ανικανότητάς της να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των παραγωγικών δυνάμεων του κόσμου τις εργασίας , των αυτοαπασχολούμενων και των αγροτών. Για να το πετύχει αυτό θα πρέπει να εμπλακεί όσο δυνατόν λιγότερο στα διαδικαστικά θέματα που θα προσπαθήσει να τον εμπλέξει η κυβέρνηση και να επικεντρωθεί εξ ολοκλήρου στα πολιτικά και οικονομικά θέματα με αντιπολίτευση στον δρόμο και την βουλή.

  Ειδικά η αντιπολίτευση στον δρόμο είναι ιδιαίτερα σημαντικό πως θα οργανωθεί αφού ουσιαστικά αποτελεί το δεύτερου σοβαρό πολιτικό του καθήκον  αυτή την περίοδο που είναί η ποιοτική οργανωτική αναβάθμιση των δυνάμεων του. Μια οργανωτική αναβάθμιση τόσο σε πολιτικό όσο κυρίως σε υλικό επίπεδο. Και αναφέρομαι στο υλικό επίπεδο δηλαδή την δυνατότητα του να κινητοποιεί και να μπορεί να κατεβάζει στον δρόμο τις δυνάμεις που τον στηρίζουν γιατί αν καταφέρει να ανατρέψει γρήγορα αυτή την κυβέρνηση, τότε οι πολιτικές εφεδρείες της οικονομικής ελίτ θα έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο. Κάτι τέτοιο δεν πρέπει να έχουμε ψευδαισθήσεις ότι θα φέρει μια βίαιη αντίδραση, αργά ή γρήγορα των κυρίαρχων αυτή την στιγμή δυνάμεων. Για αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να προετοιμάσει άμεσα την κοινωνία για κάθε ενδεχόμενο και να την προετοιμάσει σοβαρά, ώστε να μπορεί και αυτή να τον στιρίξει στις δυσκολίες και τον οικονομικό και όχι μόνο πόλεμο που θα αντιμετωπίσει σε περίπτωση που καταφέρει να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας. Γιατί ο δρόμος για την εξουσία και  τη κοινωνική ανατροπή μπορεί να περνάει από την κυβέρνηση αλλά σε καμία περίπτωση δεν τελειώνει εκεί  ο πόλεμος. Θα είναι ένας πόλεμος καθημερινός σκληρός και ανελέητος αφού κανένας ποτέ δεν παραχώρησε την εξουσία του χωρίς να δώσει μια μάχη που θα τα παίξει όλα για όλα, ακόμα και αν χρειαστεί να ασκήσει την στρατιωτική βία στους υποτελείς του.