Αν είσαι στατιστικός έχεις το αρνητικό προνόμιο μετά την δημοσίευση κάθε δημοσκόπησης να έρχεται ο κάθέ πικραμένος να σου ζητάει την επιστημονική σου αποψάρα . Και αν η δική σου οπτική και τρόπος που αντιλαμβάνεσαι της δημοσκοπήσεις δεν εντάσσεται στα καθιερωμένα στερεότυπα των τηλεπαράθυρων σε κοιτάνε σαν εξωγήινο. Αν είσαι ενταγμένος και σε πολιτικό φορέα τότε η πλάκα είναι μεγαλύτερη, γιατί τα κομματικά στελέχη θα επικαλεστούν την επιστημονική σου αυθεντία σε κάποια συνεδρίαση για να επαναλάβεις όσα ακούστηκαν ή έχουν γραφτεί ήδη για την εν λόγο δημοσκόπηση. Αν όμως η ανάλυση που θα κάνεις δεν εντάσσεται στο στερεότυπο αρχίζουν να ξεροκαταπίνουν και οι σύντροφοί σου σε κοιτάνε απορημένοι.

 Αν εξαιρέσαμε όλους αυτούς που πιστεύουν ότι όλες οι δημοσκοπήσεις είναι κατευθυνόμενες πλήρως για τους υπόλοιπους η ουσία του προβλήματος είναι βαθιά φιλοσοφική κατά την γνώμη μου. Η κυριαρχία του ντετερμινισμού είναι τόσο βαθιά που για τους περισσότερους , ακόμα και για κάποιους στατιστικούς, είναι αδύνατον να αντιληφθούν και να δεχτούν την έννοια της πιθανότητας. Αν όμως δεν δεχτείς ότι τα αποτελέσματα της στατιστικής είναι αβέβαια τότε δεν θα μπορέσεις ποτέ να έχεις καθαρό βλέμμα απέναντι στις δημοσκοπήσεις. Η τυπική λογική  και ο ντετερμινισμός θα συγκρούονται πάντα με την έννοια του αβέβαιου και σχεδόν πάντα θα επιβάλλονται στις πιθανότητες και την στατιστική. Όποιος λοιπόν δεν έχει διάθεση να ζήσει με την αβεβαιότητα των πιθανοτήτων καλύτερα να μην ξανά ασχοληθεί με τις δημοσκοπήσεις  και ακόμα καλύτερα ας σταματήσεις να διαβάζει αυτό το κείμενο τώρα να είστε σίγουροι ότι δεν θα παρεξηγηθώ καθόλου. Πριν ξεκινήσω να σχολιάζω θα ήθελα να παρατηρήσω ότι το κάνω  μόνο για την συγκεκριμένη εταιρία και αυτό όχι γιατί πιστεύω ότι είναι περισσότερο αντικειμενική ή ότι έχει κάποια καλύτερη μεθοδολογία. Οι λόγοι είναι πολύ συγκεκριμένοι και καθαρά τεχνικοί.

Α) η συγκεκριμένη έρευνα γίνετε σε μηνιαία βάση και πάντα με την ίδια μεθοδολογία

Β) το αποτέλεσμα δίνει εκλογική επιρροή με αναγωγή αναποφάσιστων.

Και επιλέγω αυτά τα δύο σημεία ,γιατί ενώ ξέρω ότι οι αναγωγές εμπεριέχουν πολλούς κινδύνους οι οποίοι μεγαλώνουν όσο ποιο ασταθές γίνετε το πολιτικό σκηνικό , ξέρω ότι για κάθε τι που χάνω στην στατιστική κερδίζω κάτι άλλο και το αντίστροφο. Οπότε επιλέγω την ιστορική συνέχεια και το κοινό μέτρο απεικονίσεων για τη σειρά των ερευνών που είναι η εκλογική επιρροή και η ευθεία προβολή σε βουλευτικές έδρες μετά από κάθε έρευνα.

Η συγκεκριμένη εικόνα χωρίς να κοιτάξεις καν τα νούμερα νομίζω επιβεβαιώνει με τον καλύτερο τρόπο την φάση αναδιάταξης στην οποία βρίσκετε όχι τόσο το πολιτικό σύστημα αλλά κυρίως ο συνασπισμός εξουσίας. Τα δύο μεγάλα κόμματα , οι δύο πόλοι δηλαδή του συνασπισμού  εξουσίας , έχουν αρχίσει και διασπώνται στα συστατικά του συνασπισμού εξουσίας όπως διαμορφώθηκε αυτός από το 1974 και μετά. Μπορεί φαινομενικά η ΝΔ να φαίνεται ότι συγκρατεί τις δυνάμεις τις καλύτερα από το ΠΑΣΟΚ αλλά σε κάθε σύγκρουση που διενεργείτε στο εσωτερικό της, τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά, με την δημιουργία κομμάτων που μπαίνουν δημοκοπικά σχεδόν αμέσως στη βουλή. Με εξαίρεση τη φιλελεύθερη διάσπαση (Μπακογιάννη). Οι μικροαστικές μερίδες που στηρίζαν την ΝΔ όχι απλά ανεξαρτητοποιούνται αλλά συγκροτούν πολιτικές δυνάμεις με δυναμική έτοιμες να ξανά διεκδικήσουν τους όρους ένταξής τους στον νέο συνασπισμό εξουσίας στην πλευρά του λεγόμενου συντηρητικού μπλοκ. Αντίθετα στο ΠΑΣΟΚ οι αποχωρήσεις οδηγούν στα υπάρχοντα κόμματα τις Αριστεράς. Τα ποσοστά των κομμάτων της αριστεράς  όμως δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να αθροιστούν, δεδομένου ότι όχι μόνο δεν υπάρχει προοπτική συνεργασίας, αλλά ακόμα και σε μια τέτοια περίπτωση θα έπρεπε να θεωρούμε δεδομένη την δημιουργία ενός νέου κόμματος που θα έπαιρνε ένα κομμάτι του υποθετικού αθροίσματος των τριών κομμάτων. Είτε θα είχαμε μία μετατόπιση προς τις μικροαστικές διασπάσεις του ΠΑΣΟΚ (Δημαρά, Κατσέλη, κλπ) .Και αυτό γιατί η υπαρκτή πολυδιάσπαση της αριστεράς σχετίζετε κυρίως με την έκφραση μερίδων της αστικής ή της μικροαστικής τάξης που την στηρίζουν και οι οποίες θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι  λογικά θα ήραν  άμεσα την στήριξη σε μία απόπειρα συγκρότησης ενός ενιαίου αριστερού πόλου γιατί τότε αυτός πολύ δύσκολα θα ήταν διατεθειμένος να τσιρίξει τα συμφέροντα αυτών των μερίδων που θα αποτελούσαν μειοψηφία στο εσωτερικό του.

Όσο αφορά την Χρυσή Αυγή νομίζω ότι καταφέρνει να καταγράψει ένα ποσοστό που κατέχει εδώ και χρόνια , ιδεολογικά υπάρχει πριν τον πόλεμο και πρακτικά από την μεταπολίτευση και μετά σε μεγάλο βαθμό ήταν ενταγμένος στο εσωτερικό της ΝΔ και αργότερα του ΛΑΟΣ. Από την άλλη πλευρά δεν έχουμε μια αντίστοιχη αριστερή εικόνα με κάποιο από τα ‘αριστερίστικα’ σχήματα ακόμα και αν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρουσιάζει για πρώτη φορά ένα ποσοστό της τάξης του 1%. Αν και έχω άποψη γιατί συμβαίνει αυτό επειδή ξεπερνάει τους σκοπούς αυτού του κειμένου δεν θα επεκταθώ.

Κλείνοντας γιατί θα διακινδυνεύω να γίνω κουραστικός αν δεν έχω γίνει ήδη θεωρώ ότι η πραγματική δυναμική τον κόμματο θα αρχίσει να απεικονίζεται μόνο όταν προκηρυχθούν οι εκλογές και θα παρουσιάσει στοιχεία σταθεροποίησης ίσως μόνο την τελευταία εβδομάδα της προεκλογικής περιόδου. Μέχρι την έναρξη της προεκλογικής περιόδου δεν πρόκριτε να ασχοληθώ με νούμερα.