Καταρρέει πραγματικά ο δικομματισμός ;

 Ακούω συχνά τον τελευταίο καιρό διάφορες θεωρίες για την κατάρρευση του δικομματισμού και την εκλογική του κατάρρευση. Τις θεωρίες αυτές έρχονται να πλακώσουν τόσο οι δημοσκοπήσεις που δημοσιεύονται τον τελευταίο καιρό όσο η διάχυτη αίσθηση αναβρασμού που υπάρχει στην κοινωνία. Πέραν όμως από τις προσωπικές ή πολιτικές μας ελπίδες καλό είναι να δούμε τα πράγματα με πραγματικούς υλικούς όρους μέσα στην κοινωνία.

 Τι σημαίνει κατάρρευση του δικομματισμού; Αρκεί μια δημοκοπική ή ακόμα και εκλογική κατάρρευση των δύο κομμάτων για να χάσουν πραγματικά την εξουσία;  Ο συνασπισμός εξουσίας όπως διαμορφώθηκε από την μεταπολίτευση και μετά καταρρέει πραγματικά ή απλά επιχειρεί μία αναδιάταξη δυνάμεων , μια νέα συμμαχία με νέους όρους;

 Γιατί μόνο αν καταρρέει ο συνασπισμός εξουσίας μπορούμε να μιλήσουμε και για μία πραγματική κατάρρευση του δικομματισμού. Αλλιώς το μόνο που μπορούμε να περιμένουμε είναι μία αναδιάταξη των δύο κομμάτων σύμφωνα με τον νέο συνασπισμό που θα διαμορφωθεί στο εσωτερικό του ίδιου συστήματος και στην συνέχεια μια μάχη για την αναπαραγωγή και επιβίωση του υπάρχοντα πύρινα της εξουσίας. Των ίδιων οικονομικών συμφερόντων δηλαδή που μας οδήγησαν ως εδώ.

 Μπορεί αρχικά να δούμε ένα περιορισμό της εκλογικής δύναμης των δύο κομμάτων, αλλά δεν πρέπει να ξεγελιόμαστε. Με εκβιαστικά διλήμματα , επιθέσεις προς μία κατακερματισμένη αντιπολίτευση που θα έχει δημιουργηθεί, συγκυβερνήσεις που θα προωθήσουν αντιδημοκρατικούς εκλογικούς νόμους   τα δύο κόμματα θα παλέψουν με κάθε μέσω να αναπαράγουν το δικομματική παιχνίδι και κατ’ επέκταση τα οικονομικά συμφέροντα που εκπροσωπούν.

 Το καίριο ερώτημα λοιπόν είναι καταρρέει ο συνασπισμός εξουσίας ή απλά επιχειρεί μία αναδιάταξη του; Κατά την γνώμη μου δεν έχουμε μία κατάρρευση αλλά μία αναδιάταξη. Κατά την γνώμη μου η απάντηση είναι αναδιάταξη. Και αυτό γιατί δεν υπάρχει διαμορφωμένη μια αντιπολιτευτική συμμαχία ικανή να ξεπροβάλει σαν ως νέος συνασπισμός εξουσίας που υπερασπίζεται διαφορετικά οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα από αυτά του υπάρχοντα συνασπισμού εξουσίας. Και όταν μιλάω για διαφορετικά συμφέροντα μιλάω για των πυρήνα και όχι ευκαιριακές συμμαχίες και αντιπαλότητες που μπορούν να προκύπτουν στο εσωτερικό του υπάρχοντα συνασπισμού εξουσίας.

 Μπορεί στην εξέλιξη της ιστορίας κανένα ερώτημα να μην είναι ντετερμινιστικά απαντημένο , πρέπει όμως να παραδεχτούμε πως τα κυρίαρχα οικονομικά συμφέροντα  που εξουσίασαν την χώρα από το 74 και μετά , έχουν το προβάδισμά στην αναπαραγωγή και της πολιτικής τους εξουσίας μέσα από το υπάρχον δικομματικό σύστημα ακόμα και με πρόσκαιρες απώλειες.